Κάθαρση

Δέκατο έκτο καλοκαίρι ΙΙ

Συνήθισα την μοναξιά.
Την έχω πίσω μου στ' άσχημα και στα ωραία, σαν σωστό φίλο
Και στις σχεδόν απελπισίες με κρατάει με λέξεις αυθόρμητες παιδικές και αργά χτισμένες.

Ανεπαισθήτως ήρθες εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό
Τόσο που ξέχασα όσα ήθελα να πω από πάντα.
Δεν είχα έννοια ούτε να πατήσω στη γη
Που μέχρι χθες κρατούσα φυλαχτό μου.

Λες να έγινα επιτέλους δεκαέξι;