Κάθαρση

Επείγουσα εξομολόγηση

Πρέπει οπωσδήποτε κάπου να με αφήσω.
Όμως επείγομαι
και δε βρίσκω χρόνο για κατάλληλες λέξεις και συλλαβές.
Επείγομαι να εξομολογηθώ.

Θυμάμαι κοριτσάκι να λατρεύω τα λεωφορεία
Και τώρα φοβάμαι μη με πάνε κάπου πίσω.
Θυμάμαι μικρή να χώνομαι στο ντους με τις ώρες
Και τώρα τρέμω μη χαλαρώσω λίγο παραπάνω
Και μπω σε ξένα παπούτσια.

Δεν πρέπει μάλλον σ' εκείνον να τρέχω με τα παπούτσια δαύτα
Κι ας είναι λιγότερο κι από δανεικά.
Δεν αντέχω να σκεφτεί πως τα κατέχω...

Πρέπει οπωσδήποτε κάπου να αφήσω
Την ανάγκη για εξομολόγηση.
Δεν είναι δυνατόν να τριγυρνώ με τόση θέληση για δάκρυ
Ούτε δύναμαι για πολύ ακόμη να χαμογελώ μ' όλη τη δύναμη του κορμιού μου.

Θυμάμαι το λεωφορείο εκείνο
Που με γύριζε πίσω απ' τον τόπο της αυτοχειρίας.
Δεκατέσσερα λεπτά με το ρολόι
Να σουλουπώσω λίγο τ' αχτένιστα μαλλιά και τα στραβά χείλη,
και να δέσω τα κορδόνια μου...

Πρέπει κάπου ν' αφήσω τη λέξη "αυτοχειρία".
Είναι τουλάχιστον προσβολή για το κάθισμα του λεωφορείου
που πάντα ανέλπιστα έβρισκα άδειο.
Όμως θα ήταν χρονοβόρα
μια εξομολόγηση
και επείγομαι να ζήσω.