Κάθαρση

Καθημερινός αγώνας

Δεν αστοχεί η διάλυση
κάθε που ψάχνει το μυαλό μου.
Θρύψαλα η ζωή στα χέρια μου
-μόνον έτσι- ,
ασύστολα αφηνιάζει η σκέψη μου
γύρω από μικρές και ανύπαρκτες
, μακρινές και αβάσταχτες καταστροφές.

Δε συγχωρεί ο χρόνος
κάθε που τον σκορπάω καθώς τον κλείνω στο κουτί
να τον φυλάξω για τις όμορφες στιγμές,
που άσπλαχνα του φέρομαι
τρομάζοντας με τις λευκές του τρίχες,
κι ας μην είναι αυτός ξεκάθαρος.

Δεν έπρεπε να ήξερα ακόμη
ότι ο χρόνος
δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης.
Μετέωρο σ' αφήνει να τον ντύσεις
κι ακούραστος χτυπάει τα μάγουλά σου
όσο ψάχνεις το νόημα της κλωστής.

Δεν καταφέρνω να με πείσω
πως ο δρόμος θα φτιάξει τον εαυτό του,
ούτε πως θα πιάσουν κάποτε τα χέρια μου.
Μόνο κοιτάζω κομμάτι κομμάτι
να κάνω φίλη την κλωστή
μήπως και ζήσω ένα χαμόγελο
παιδικής ευτυχίας.