Κάθαρση

Αυτοάνοσο

Τα χέρια μου αρνούνται να ζωγραφίσουν λουλούδια
Κι ας είναι γεμάτη η ψυχή μου.
Προτιμώ να αισθάνομαι το άρωμά τους
Παρά να τα κοιτάζω εξαναγκαστικά ύποπτα.
Σιχάθηκα πια τους λυπητερούς στίχους
Τους ανώφελα μάταιους και μουντούς,
Μα είναι τόσο δυνατό εκείνο το αυτοάνοσο κομμάτι μου
Που ακόμα και τούτες εδώ οι γραμμές έγιναν ανώφελες.

Μόνο κάποιες νύχτες επιστρέφω
Στα χαμένα κομμάτια, στο άγνωστο αβαθές,
στις καταστροφικές προβλέψεις και στην παράθεση του γυμνού εαυτού
-γιατί άλλωστε σ' ένα σώμα θα προσέξεις πρώτα τη δυσαναλογία-
για να πειστώ για λίγο πως δεν ξόφλησα
Και μετά να συνεχίσω να φροντίζω τον απροσδόκητο κήπο.