Kabanata 25

12 0 0
                                    


(Play Tj Monterde's 'Ikaw at Ako' to get the feels on the multimedia above ;) )

--------------------

Kabanata 25

surprise


Almost three months had passed since that day and to be honest, nakalimutan ko na ang bumabagabag sa akin noon. It's already first week of August and the past months had been peaceful and blissful for me because of him, Gabriel.


Walang araw na hindi niya ako pinapangiti kapag nakikita niya akong malungkot dahil sa dami ng inaaral namin dahil sa mga quizzes at examinations, sumabay pa ang mga projects kaya halos mawalan na ako ng oras sa kanya.


I even apologized to him countless times kasi sa lahat ng dapat na pagkikita namin, hindi ko napuntahan dahil palaging nawawala sa isipan ko. Although he said it's fine, I can't help but feel guilty because I found out he was always waiting for me in our place.


Kaya ngayon, dahil Sabado naman, nagbibihis ako para puntahan siya ngayon. Natapos na kasi ang nga kakailangan kong gawin dahil Agosto na. Hindi gaano karami ang mga kailangang gawin ngayon lalo na't may pinaghahandaan kami na program na gaganapin sa ika-tatlong linggo ng Agosto.


I just wore a simple off-shoulder dress. Hindi ko naman kasi kailangang mag-ayos ng masyado dahil hapon naman na at hindi na gaano ka-tirik ang araw.


Napagpasyahan kong ipusod nalang ang aking buhok dahil naiinitan ako ngayon. Nilagyan ko nalang ng mga takas na hibla ang magkabilang tenga ko upang magandang tignan.


I went down afterwards and got my horse, a soft smile never left my face when I felt the wind brushing pass me.


Nagtungo ako sa bayan dahil may trabaho si Gabriel ngayon, siguro hihintayin ko nalang bago siya mag-out, ilang minuto lang naman ang hihintayin ko.


I went passed the shop where Gabriel is working, I smiled widely when I saw him with his co-workers having a chat while eating since it's their break time. Iniwas ko din naman ang tingin ko do'n nang malagpasan ko na ito.


I halted my horse into a stop infront of some vendors and bought some food while waiting for Gabriel. Itinali ko ang aking kabayo sa isang puno ng mangga at umupo sa bench sa ilalim nito, pinagmamasdan ang mga batang naglalaro sa harapan ko. I munched on my food while staring at them.


I still remembered how I wanted to have a simple life out of the Guevarras and looking back now, I can't help but to laugh at myself and at the same time, feel bad because I talked bad about our family and I'm sure I've hurt them at some point, most especially Mom just because of my jealousy towards them.


I realized that Kuya Robert was right, I shouldn't trade my life with someone else's because not everything is true. 


My life is like the most rarest pearl hidden in its shell in the deepest ocean, I am very lucky for I have it because of my parents, hindi ko na kailangan pang maghanap dahil nagawa na iyon ng mga magulang ko, ang tanging kailangang gawin ko lang ay ingatan ito. 

Maybe, Probably 1Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon