Maybe, Probably 1

Kabanata 9

Kabanata 9

present time

Everything felt a whirlwind. From minutes, hours and days until it turned to weeks, months and years. In a blink of an eye, nothing has changed except the time, I wasn't able to realized that two years had past. Within those two years was blissful, I gained new friends, memories and more.

Lunes ngayon kaya may klase kami. I am already in 9th grade at magtatapos na rin ako ng highschool sa susunod na taon. Nakasuot na ako ng uniform at naayos ko narin ang aking bag nang kumatok ang kasambahay namin.

"Miss Hera, pinapatawag na po kayo, mag-aalmusal na po." I reached for my bag and opened the door. "Okay, thank you po." Nauna akong magkakad pababa. 

Na late kasi ako ng gising, hindi ko namalayan ang alarm clock ko, laking pasasalamat ko nga na ginising ako ni Manang kung hindi, baka tulog pa ako ngayon. Naririnig ko na ang tunog ng mga kubyertos kay binigay ko na muna ang bag ko sa kasambahay at dumiretso sa dining room.

"Good morning Lolo!" I kissed his cheek dahilan ng pagngiti niya. "Good morning Dad, Mommy." I also kissed them on their cheeks including my two Kuya before I settled beside Kuya Mateo.

"How's your sleep, Hera?" Agad kong napansin ang regalo ko sa kanyang pulso kaya mas lalo akong ginanahan. "I slept well, Lolo." I started eating silently while my parents, Lolo and Kuya Javier were talking.

"Bilisan mo na ang pagkain mo dahil malelate na tayo." Bulong ni Kuya Mateo sa akin kaya tumango ako.

I sighed inwardly. I miss Ate so much, kahit ilang linggo pa lang simula nung umalis siya at nagpasyang sa Maynila na mag-College, hindi parin ako nasanay na wala na siya dito. And for sure, hindi lang ako ang hindi sanay. Although I am happy for her and supportive, hindi pa rin naman maalis sa akin ang pag-alala sa kanya lalo na't siya ang palaging nag-aalaga sa akin. Nakakamiss 'pag walang nag-aalaga sa akin, at nakakamiss ang mga bilin niya sa amin ni Kuya bago kami pumasok.

This situation isn't inevetible, in fact I already expected it that one day, we will all leave our home to study somewhere else and reach our dreams in the place full of opportunities. Nauna si Kuya Javier sa amin, he went to Manila and studied Political Science back in the days and now in Cebu for his law school. 

Noon, hindi ko pa masyadong napupuna kasi ang bata bata ko pa at hindi ko pa masyadong naiintindihan ang lahat. Pero ngayong si Ate naman ang umalis, I can't help but to feel sad. But It's no use already, all I have to do is support her to be the Best Fashion Designer out there cause I know some day, I will have to do the same. I will have to leave everything behind and explore into the real world where toxicity and being inhuman is normal.

Nagpaalam ako sa kanila nang matapos kaming kumain ni Kuya. Nakakatuwa nga lang ang pagbabago ni Kuya. He became responsible now. Siya na ang parating nagpapaalala sa akin at siya ang pumalit sa puwesto ni Ate. We're on our way to our school now.

Hindi ko tuloy mapigilang mapangiti habang inaalala ang mga sermon ni Ate kay Kuya.