Maybe, Probably 1

Kabanata 35

Kabanata 35

warned

Ilang oras ang dumaan bago ako tuluyang tumigil sa kakaiyak. Nandito pa rin ako ngayon sa bahay nina Gabriel, nakaupo sa sala nila habang siya ay may ginagawa sa kusina, marahil ay nagluluto siya dahil malapit na rin kasi ang tanghalian.

"Si Tita Elena?" Marahang tanong ko kay Gabriel nang makabalik na siya, his scent was filled with garlic now because he was cooking earlier.

I only remembered about her now. It's Sunday today and yet she's not here. I wonder where she is. Kasi palagi lang naman siya sa bahay tuwing araw na 'to.

"Nasa bayan, nagbebenta ng mga gulay sa palengke." sambit ni Gabriel nang umupo siya sa tabi ko.

Kumunot ang noo ko sa sagot niya. "Why? Kakagaling niya lang sa sakit, bakit agad-agad siyang nagtatrabaho?"

Bahagyang napanguso si Gabriel at sumandal sa sandalan ng upuan. "Ayaw magpapigil 'e. Ilang beses ko na siyang pinagsabihan na pwede ako nalang ang magtrabaho at magpahinga nalang siya pero ayaw naman niya."

I licked my lips and suppressed myself from protesting. Yes, Tita Elena shouldn't be working now that her age is getting back at her and especially now that she's still recovering from her sickness about a week ago, but Gabriel shouldn't take all the responsibilities because he is also a student.

Hindi niya pwedeng pagsabayin ang pag-aaral at pagtatrabaho dahil maari itong makaapekto sa pag-aaral niya. I am not underestimating him alright, I am just worried about his health. I don't want him to be over-fatigue and take his body for granted.

Sooner or later, his body will give up and I don't want that. Ayaw kong makitang nahihirapan siya o nagagalit dahil wala siyang magawa 'pag dumating ang araw. I only want the best for him.

"But you shouldn't overwork yourself too, Gabriel." tugon ko nang hindi na mapigilan ang sarili. Napatingin siya sa akin at tumango, ngunit alam kong hindi din naman niya susundin ang paalala ko.

I pursed my lips and stared at him. Sa totoo lang, pwede ko naman siyang tulungan 'e. I have lots of savings in my bank account dahil hindi ko naman palaging nagagalaw ang allowance ko every month. Mukhang hindi pa nga umaabot sa kalahati ang bawat gastos ko kada buwan, kaya malaki-laki ka rin ang naipon ko.

But the problem is... him. Ayaw niyang tumanggap ng tulong sa akin. Kahit anong pilit ko ay palagi niya akong pinapatigil sa kahit anong gawin ko. It's kind of frustrating sometimes to be honest. Ayaw kong makita siyang nahihirapan at pagod na pagod.

As much as possible, I would decline to meet him after his work because I will only be frustrated seeing the exhaustion in his eyes, at para na rin maiwasan kong mag-isip tungkol sa kalagayan nila.

Bumuntong hininga ako. "Listen to me, please? I just want the best for you. Let me help you—"

He cut me off. "Hindi na kailangan Maureen, kaya ko naman 'e. Kayang-kaya namin." tugon niya sa akin ngunit tila sinabi niya lang iyon upang paniwalain ang sarili niya.