Maybe, Probably 1

Kabanata 3

Kabanata 3

friend

Natapos ang summer na iyon na para bang isang bula. Nagsimula na ang pasukan not long after. Ngayon ang first day of class namin and to be honest, I'm quite excited because sa wakas, may pagkakaabalahan na din ako!

Tahimik akong nakaupo sa napili kong upuan kung saan malapit sa bintana habang nakikinig ng mga kanta mula sa cellphone ko. Wala naman akong kaibigan dito kahit mula pa noong elementary ako kaya palagi lang akong tahimik.

Wala rin namang nagtatangkang kumaibigan sa akin kaya hinayaan ko na lang. Anyway, I can live without someone by my side at kaya ko namang walang nakakausap. I am the type to just observe everyone around me.

Napatingin ako sa babaeng pumasok sa aming silid. She must be new dahil hindi ko siya namumukhaan sa mga ka-schoolmates ko dito. Pinagtitinginan din siya ng iba na may pagtataka kung sino siya.

Ang nakakapagtaka lang ay mukhang walang nakakakilala sa kanya dito dahil wala namang kumakausap sa kanya pero lahat naman ng tao na nakatira sa poblacion ay kilala ang isa't-isa lalo na't maliit lang naman ang poblacion na ito. I wonder who she is.

By the way she brings herself, I already know that she is rich. Naka-Gucci backpack pa siya at kitang-kita kung gaano ka mahal ang sapatos niya sa tatak palang no'n.

Bilang lang naman ang mga mayayamang pamilya dito at lahat ng iyon ay kaibigan nina Daddy kaya kilala ko na din ang mga anak nila.  And I'm certain she's not one of them. I haven't seen her before. Ngayon lang.

I must admit that she's beautiful. From her almond eyes, pointed nose, and a heart-shaped lips just like mine. Her neat black hair is straight that falls right behind her waist, with her tucked hair right behind her ears. She is a bit taller than me for a few inches and her skin is fair.

Ang kinis kinis niya na para bang alagang alaga siya sa sarili niya, she also has that unique glow on her face that makes me jealous. She looks exactly like a model.

Dahil wala na rin namang ibang upuan na bakante, nilibot niya ng tingin ang buong silid hanggang sa nagtama ang mga mata namin. Her eyes were blank and lifeless that made me slightly confused for a moment.

Bumaba ang kanyang mga mata sa bakanteng silya sa gilid ko na pinatungan ko pa ng bag ko, naglakad siya papunta sa aking gawi at umupo sa tabi ko pagkatapos kong kunin ang bag ko upang makaupo siya.

Our silence was drowned by the rest of the class' noises. Inayos ko ang aking sarili at tinanggal ang suot kong headset nang malapit nang magsimula ang klase. Tumikhim ako at saglit na sumulyap sa kanya, she was just lazily staring at her phone like she was tired of what's happening.

Bigla siyang nag-angat ng tingin dahilan ng pagtama ng mga mata namin, agad akong umiwas at pasimpleng tumikhim. Gosh, why am I so awkward? I mentally rolled my eyes.

Of course, it's my first time socializing given that I didn't have any friends at all. Ang tangi ko lang kalaro noong bata pa ako ay ang mga manika ko.

A few minutes later, dumating na ang aming guro na ipinagpasalamat ko. Nakatuon ang buong atensyon ko sa harap nang tinawag ng adviser namin ang babaeng katabi ko.