Over My Dead Body

11

Marciano  (ο πατέρας του Ace)

Γαμώτο σου Ace. Ελπίζω να έχεις κάτι στο μυαλό σου αγόρι μου, για το δικό σου καλό. Ετοιμάζεσαι για μεγάλη αποτυχία.

Ξέρω ότι ο γιός μου κοιμάται με όποια βρεί, αυτό δεν είναι καινούργιο. Αλλά δεν πρόκειται να συμβεί το ίδιο με την σαγηνευτική Allegra Grey.

Tους παρατηρώ καθώς κινούνται στην πίστα, αθόρυβα μιλώντας ο ένας στον άλλον. Τώρα μπορώ να καταλάβω γιατί ο γιός μου δεν έχει καταφέρει να την σκοτώσει τόσα χρόνια. Γίνεται αδύναμος όταν πρόκειται για αυτήν.

Κοιτάζω τριγύρω ψάχνοντας την γυναίκα μου. Την βλέπω φυσικά να μιλάει με την Beverly Grey. Την μητέρα της Allegra.

H Viola και η Beverly είναι φίλες από το δημοτικό. Παρόλο που είναι ο εχθρός, συνεχίζει να της μιλάει σε τέτοιες εκδηλώσεις, γεγονός που δείχνει ανυπακοή και έλλειψη σεβασμου για τον περίγυρό μας.

Αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Αγαπάω αυτή την γυναίκα με όλη μου την ύπαρξη. Θα μπορούσε να μου καταστρέψει όλη την αυτοκρατορία, και πάλι θα γυρνούσα τρέχωντας σε αυτήν.

Οι δυό τους κοιτούν τα παιδιά μας στην πίστα όχι με απέχθεια, αλλά με αγάπη και θαυμασμό.

"Θέλουν να σταματήσει ο πόλεμος μεταξύ μας" ακούω από πίσω μου μια φωνή.

Γυρίζω και βλέπω τον Xavier Grey να στηρίζεται στον τοίχο με ένα ποτό στο χέρι του.

"Αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει ποτέ. Τόσες γενιές μίσους δεν ξεχνιούνται εύκολα." γρύλισα.

"Για κοίτα εδώ" μια βαριά Ρώσικη προφορά μας διέκοψε.

Ο Vladimir Moskov μας χαμογελάει ειρωνικά. Έχει ένα χαμόγελο αποκρουστικό που σε αηδιάζει.

"Τι γλυκό! Προσπαθείτε και οι δύο να κάνετε ειρήνη λίγο πριν καταστραφείτε?" γέλασε δυνατά.

Και... οι δύο? Zύγισα τα λόγια του. Ξέρω ότι αυτός έστειλε εκείνες τις πουτάνες για να σκοτώσουν τον γιό μου. Οι άντρες του μας ακολουθούσαν παντού. Η τελευταία εβδομάδα είναι ένα λουτρό αίματος.

"Moskov, είσαι πολύ γενναίος που προσπαθείς να τα βάλεις με τις  μεγαλύτερες συμμορίες στον κόσμο" μίλησε ο Xavier.

O Moskov τον πλησίασε, προκαλώντας τον.

"Όλα στην ώρα τους. Θα πρότεινα να αφιερώσετε χρόνο στις οικογένειές σας όσο ακόμα μπορείτε" το βλέμμα του πέφτει στην πίστα. Πρώτα στα παιδιά μας και μετά στις γυναίκες μας. Χαμογελάει σατανικά και εξαφανίζεται στο πλήθος.

"Έχει εμπλακεί στις δουλειές σου?" ρωτάω μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής.

Ο Xavier κουνάει το κεφάλι του και πίνει μια γουλιά από το ποτό του.

"Και εμένα το ίδιο" μουρμούρισα.

"Μarciano, γνωρίζω πολύ καλά ότι οι οικογένειές μας είναι σε πόλεμο. Αμέτρητοι νεκροί, αλλά τώρα υπάρχει μια μεγαλύτερη απειλή από εμάς. O Moskov είναι ένας τρελός καριόλης και δεν θα σταματήσει μέχρι να πεθάνουμε. Και οι δυό μας." είπε αυστηρά

"Και δεν θα σχεδίαζε μια επίθεση χωρίς τους συμμάχους του. Επομένως, υπάρχουν και άλλοι που περιμένουν την καταστροφή μας." μίλησα.

"Δεν μπορούμε να τον πολεμήσουμε μόνοι μας και δεν θέλω να το πω αλλά.."

Τον διακόπτω. "Μην μου πείς ότι σκέφτεσαι να συμμαχήσουμε?" Και μόνο η σκέψη με αηδιάζει.

"Marciano είναι ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσουμε την ασφάλεια των αυτοκρατοριών μας αλλά και της οικογένειάς μας." είπε κοιτώντας προς τις γυναίκες μας, οι οποίες χαμογελάνε μεταξύ τους.

Κοιτάζω την γυναίκα μου. Η σκέψη ότι κάποιος μπορεί να την κυνηγήσει είναι αβάσταχτη. Ούτε ο ίδιος ο Xavier έχει απειλήσει ποτέ να την σκοτώσει, δεδομένου ότι είναι τόσο κοντά η μία με την άλλη. Ήξερε ότι αν ακουμπούσε την γυναίκα μου, θα υπέφερε και η δική του. Γι'αυτό και μόνο σέβομαι τον Xavier.

"Aς πάμε κάπου πιο ήσυχα να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες" είπα.