Over My Dead Body

35

"Ξυπνήστε αγαπούλες!" Η φωνή του Romano βουίζει στα αυτιά μου καθώς πετάει τα σκεπάσματα από πάνω μας.

"Μαλακισμένο, γιατί μας διέκοψες γαμώ?" Γρυλίζει ο Ace και βολεύει το κεφάλι του καλύτερα στον λαιμό μου. Ο ήλιος που μπαίνει από τα παράθυρα με τυφλώνει.

"Με έστειλε ο μπαμπάς για να σε φέρω, και η Alice ψάχνει εσένα A. Έχουμε συμβούλιο στις 11:30." λέει βαριεστημένα. Ο Ace σήκωσε το κεφάλι του για να κοιτάξει τον αδερφό του και μετά εμένα.

"Είστε τυχεροί που έστειλε εμένα και δεν ήρθε εκείνος" είπε πηγαίνοντας πρός το τραπέζι.

"A? Από ποτέ εσείς οι δύο χρησιμοποιείτε ψευδώνυμα μεταξύ σας?" Ο Ace μουγκρίζει. Ένα γέλιο μου ξεφεύγει, ζηλεύει τον αδερφό του.

"Τι ώρα είναι?" χασμουριέμαι. Προσπαθώ να σηκωθώ όρθια αλλά ο Ace με τραβάει πάλι δίπλα του.

"11:34" λέει ο Romano και κατευθύνθηκε πρός την πόρτα.

Ο Ace και εγώ γουρλώνουμε τα μάτια και πετάγομαι από το κρεβάτι. Σηκώνεται αργά και τον βοηθάω να σταθεί. Ο Romano άφησε μια τσάντα με ρούχα για τον Ace. Τα παίρνει και ξεκινάει ντύνεται γρήγορα. Περνάω τα δάχτυλά μου από τα ανακατεμένα μαλλιά του για να τα φτιάξω.

"Θα σε δω μετά" του δίνω ένα γρήγορο φιλί και τρέχω προς το γραφείο του πατέρα μου.

Όταν φτάνω έξω από την πόρτα στέκομαι  λίγο για να βρώ την αναπνοή μου και φτιάχνω την κοτσίδα μου.

Ανοίγω αργά την πόρτα και βλέπω τον μπαμπά στο γραφείο του πολύ τσιτωμένο καθώς είχε τα χέρια του μπουνιές. Ο Marciano ήταν μπροστά του και τον κοιτούσε με σταυρωμένα χέρια.

"Marciano, συμφωνήσαμε ότι θα χωρίσουμε το εμπόρευμα του Moskov 50/50. Και τώρα ολόκληρο το φορτίο έχει εξαφανιστεί" μίλησε ο πατέρας μου.

"Τι υπονοείς? Ότι τα πήρα εγώ?" Γρυλίζει ο Marciano.

"Ποιός άλλος? Είσαι ο μόνος εκτός από εμένα που ήξερε που βρίσκονται τα φορτία" λέει ο πατέρας μου και σηκώνεται όρθιος.

Ένιωσα ένα σταθερό χέρι στον ώμο μου. Γυρίζω πίσω και βλέπω τον Ace, την Alice και τον Romano στον διάδρομο. Ο Ace μου χαμογέλασε κατεβάζοντας το χέρι του και μπήκαμε στο δωμάτιο.

"Δεν ήμαστε οι μόνοι που ξέραμε που βρίσκονται" είπε ο Marciano κοιτώντας την Alice και μετά εμένα, με ένα δολοφονικό βλέμμα.

"Έχεις δίκιο" ο πατέρας μου μουρμούρισε κοιτώντας τον Romano και ύστερα τον Ace.

Είναι αλήθεια. Όλοι μας εδώ μέσα γνωρίζουμε που βρίσκονταν τα κλεμμένα φορτία. Η ένταση ήταν μεγάλη αλλά κανένας δεν μιλούσε, περιμένοντας κάποιον να σπάσει την σιωπή.