Deloroso

13.Ζήλεια

Δεν έχει σημασία το που βρίσκεσαι, αν το μυαλό σου ταξιδεύει αλλού, τότε ανήκεις αλλού!

~Ζήλεια~

Ο Πέιν μετά από παράκληση της αδερφή του, την άφησε στο σπίτι. Είπε πως ένιωθε κουρασμένη και ήθελε να ξεκουραστεί από το ταξίδι, θα μιλούσε και με τον Ράιαν, ίσως να είχε περισσότερο ανάγκη το δεύτερο. Εκείνος της ζήτησε να κλειδώσει και να μην ανοίξει σε κανέναν μέχρι να γυρίσει, αν και της φάνηκε καχύποπτο, σκέφτηκε πως απλά ο αδερφός της ήταν πολύ υπερπροστατευτικός. Αργότερα πήγε την Ζιζέλ στο σπίτι του Φίλιπ και την περίμενε από κάτω.

Ο Φίλιπ της έδωσε ένα ποτήρι κρασί και κάθισε δίπλα της. Το σπίτι του ήταν μεγάλο και μοντέρνο σε αποχρώσεις του λευκού, τα έπιπλα έμοιαζαν αχρησιμοποίητα αλλά ήξερε πως δεν ήταν, απλά τα πρόσεχε πολύ. Κάθε αντικείμενο στο σπίτι ήταν στην σωστή θέση, θα ήταν σίγουρα ψυχαναγκαστικός, αφού άφησε το κινητό λίγο πιο στραβά στο τραπέζι και το ίσιωσε, αλλά δεν έδωσε σημασία στην κίνηση του. Δεν έμενε πλέον με τους γονείς του και αυτό την παραξένεψε όμως δεν ρώτησε τον λόγο. Η μητέρα του ήταν πολύ καλή γυναίκα, η καλύτερη φίλη της μητέρας της, μα είχε χρόνια να την δει και η αλήθεια είναι πως θα το ήθελε. "Δεν περίμενα να θες να βρεθούμε εδώ"

"Γιατί;'' Πήρε το ποτήρι στα χέρια της και του χαμογέλασε, ωραία τα κατάφερνε, ήταν εδώ μαζί του και σκεφτόταν τον άντρα που την περίμενε κάτω. Τουλάχιστον έδιωξε την άλλη.

''Δεν ήξερα αν ήθελες να βρεθούμε μόνοι...ε να,  ξέρεις, στο σπίτι μου. Μου είχες δώσει την εντύπωση πως ήθελες να το πάμε αργά'' Την κοίταγε με αυτό το αθώο βλέμμα που ήταν δίκοπο μαχαίρι για την ίδια. Ήταν πολύ όμορφος, ακόμα και στο σπίτι φορούσε το αυστηρό του κοστούμι που έστρωνε τέλεια στο σώμα του. Εκείνος πήγε πιο κοντά της και χάιδεψε τα μαλλιά της.

''Με έχεις παρεξηγήσει Φίλιπ...'' Πήρε μια βαθιά ανάσα. Η τώρα ή ποτέ. ''Περιμένω χρόνια, όποτε πίστεψε με δεν είναι καθόλου νωρίς'' Ακούμπησε το ποτό στο τραπεζάκι απέναντι της και σκέφτηκε πως όσα είπε δεν ήταν ψέματα αλλά πλέον ίσως ήταν αργά.

''Δεν το περίμενα αυτό Ζιζέλ, ξέρεις και εμένα μου άρεσες, δεν ήξερα όμως αν ήταν αμοιβαίο. Τι βλάκας που ήμουν, άφησα τόσο χρόνο να χαθεί άσκοπα'' Την κοίταξε σε αυτά τα όμορφά μάτια που στόλιζαν το πρόσωπο της. Του φαινόταν περίεργη, ίσως λόγο της συζήτησης, δεν είναι εύκολο να παραδέχεσαι τα συναισθήματα σου, αυτό σκέφτηκε.