Deloroso

31.Μεινε

~και όταν τα ίσως εξαφανιστούν, τότε θα νιώσω πλήρης ~

~Μείνε~

Άνοιξε την πόρτα του δωματίου,  είδε την Έστερ να κάθετε στο πλάι της και να της κρατάει το χέρι, ερχόταν συνέχεια και κάθε φορά κατέληγε με κλάματα,  δεν άντεχε να την βλέπει σε κόμμα, χωρίς την επιβεβαίωση ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσει.  Οι γιατροί δίνανε ίδιες πιθανότητες και στις δυο περίπτωσης, το σοκ σε συνδυασμό με το τραύμα της, δεν είχε καλά αποτελέσματα, ο Πέιν προσπάθησε να την φέρει στο νοσοκομείο το συντομότερο, αλλά το μόνο που κατάφερε, ήταν αυτό, να την βλέπει καλωδιωμένη σε ένα κρεβάτι ελπίζοντας να ξυπνήσει, κάθε μέρα ήταν και πιο επώδυνη, αφού οι πιθανότητες να επανέλθει, λιγόστευαν.

''Γεια'' Σκούπισε ντροπαλά  τα δάκρυα της και του άδειασε την θέση δίπλα της για να κάτσει. ''Είχαμε τίποτα νεότερο από τον γιατρό?''

''Όχι...στα ίδια, απλά περιμένουμε'' Χάιδεψε το χέρι της και κοίταξε το χλωμό πρόσωπο της, έμοιαζε σαν άγγελος με την χλωμή επιδερμίδα της, ντυμένη στα άσπρα, αλλά δεν ήθελε να την παρομοιάζει μαζί του, την ήθελε στην γη, όχι στον ουρανό...θνητή, ήθελε να ήταν, η πιο όμορφη θνητή που είχε γνωρίσει.

Η Έστερ βλέποντας ότι δεν είχε όρεξη για συζήτηση, πήρε την τσάντα και το πανωφόρι που είχε κρεμάσει στο καλόγερο. ''Εγώ θα φύγω, θα έρθω πάλι το απόγευμα''  Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και συνέχισε να χαζεύει την Ζιζέλ, μόλις άκουσε το κλείσιμο της πόρτας, ένιωσε τι γλώσσα του να ελευθερώνεται.

''Αν μου το έλεγε κάποιος, θα γελούσα...τελικά δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις να αγαπήσεις ή και το αντίθετο, τελικά είναι αναπόφευκτο, αν το έχει γράψει η μοίρα, δεν αλλάζει...ακόμα θυμάμαι την ημέρα που σε γνώρισα και το πόσο κακή εντύπωση μου είχες κάνει...βλέπεις δεν μου αρέσει να μου πάνε κόντρα, ίσως αυτός να είναι ο λόγος που σε ερωτεύτηκα, γιατί ακόμα και αν σε έδιωχνα, εσύ ήσουν ακόμα εκεί!

Πλέον είμαι σίγουρος, άξιζε αυτό το κομμάτι που σου έδωσα, ακόμα και αν σε χάσω, θα ξέρω ότι έζησα αυτό το συναίσθημα, γιατί εκεί που νιώθω τον κόσμο να χάνετε, εγώ σκέφτομαι ότι θα μου λείψεις μόνο εσύ και όταν θυμάμαι το πόσο δειλά φέρθηκα, μετανιώνω για τις νύχτες που έχασα από το να σε έχω στην αγκαλιά μου...έχοντας τον ωκεανό, εμένα μου λείπουν οι δύο σταγόνες που κρύβονται στα μάτια σου, γιατί ήσουν αυτή που με έκανε να νιώθω, όταν φοβόμουν να ζήσω...γιατί δεν ζούσα, απλά υπήρχα.