Τι κι αν σε βρήκα αφού σε ξανά έχασα;
~Μην χαθείς ~
''Ζιζέλ, με ακούς? Πίσω σου'' ψιθύριζε προσπαθώντας να της τραβήξει την προσοχή "Ζιζέλ!" Ήταν δεμένη σε μια καρέκλα με πλάτη από το παράθυρο και αυτό δεν βοηθούσε, έπρεπε να της μιλήσει, δεν είχε πολύ χρόνο, εκείνη θα ήξερε σίγουρα τι να της πει να κάνει.
Η Ζιζέλ μετά από λίγο άκουσε ένα ψίθυρο, πίστευε ότι άκουγε φωνές στην ελπίδα να βρεθεί κάποιος να την βοηθήσει αλλά τελικά δεν ήταν η ιδέα της. Γύρισε το κεφάλι και έψαχνε από που ερχόταν η φωνή που άκουγε.
"Είναι κανείς εδώ? Βοηθήστε με" Έλαμψαν τα μάτια της, φώναξε λίγο πιο δυνατά και έψαχνε γύρο της για ένα σημάδι, κάτι να δείχνει ότι δεν επικοινωνεί με φαντάσματα.
"Σσσς μην φωνάζεις θα μας ακούσουν, η Σοφι είμαι, κάτι συμβαίνει εδώ Ζιζέλ, πρέπει να συνεργαστείς μαζί μου για να σας βοηθήσω να γλυτώσετε και δεν έχουμε πολύ χρόνο για αυτό" Κοίταγε αγχωμένη πίσω της μήπως κάποιος καταλάβει την παρουσία της.
"Πού είσαι? Ποιον άλλον να γλυτώσεις?"
"Στο παράθυρο πίσω σου, ο Πειν κινδυνεύει, πρέπει κάτι να κάνω αλλά δεν ξέρω τι, πρέπει να- "
"Πού είναι ο Πειν?" Το είπε και το έκανε, αγχώθηκε και μόνο στην ιδέα, για αυτό έλειπε τόση ώρα, για αυτό της έλεγε αυτές τις ασυναρτησίες πριν φύγει.
"Είναι εδώ μέσα, είναι τραυματισμένος και δεν ξέρω ποσό βαθιά είναι η πληγή...που έχει μπλέξει Ζιζέλ?" Η φωνή της στο τέλος λύγισε, έκανε υπομονή άλλα η ιδέα να έχανε τον αδερφό της τώρα που είχαν έρθει πιο κοντά την πονούσε. Τι θα έλεγε στους γονείς της? Τι θα έκανε χωρίς εκείνον? Πρώτη φορά ένιωσε οικογένεια, γιατί?
"Θα στα πω όλα, αλλά για αρχή πρέπει να παραμείνουμε ψύχραιμες...πρέπει να με βοηθήσεις να λυθώ πρώτα και να πάρεις τον παππού μου τηλέφωνο" Βλέποντας την σε αυτή την κατάσταση κατάλαβε ότι έπρεπε να μείνει ήρεμη, όσο δύσκολο κι αν της ήταν, έπρεπε να βρει μια λύση.
"Δεν ξέρω τον αριθμό του"
"Γράψε γρήγορα"
"Ράιαν γράψε" Πήρε το κινητό στα χέρια του και άκουγε προσεχτικά για να μην κάνει κάποιο λάθος.
"690000000"
"Ράιαν, μιλά μαζί του και εξήγησε που είμαστε, Ζιζέλ, θέλω να συνεργαστείς μαζί μου, δεν έχουμε πολύ χρόνο" Άνοιξε την τσάντα που είχε πάρει και ευχαρίστησε το θεό για τις ταινίες που έβλεπε, πήρε στα χέρια της ένα μικρό μαχαιράκι και ένα σκοινί, ενώ ταυτόχρονα, έψαχνε γύρο για κάποιο μακρύ ξύλο, έπρεπε να βιαστεί.
YOU ARE READING
Deloroso
Romance''Το ένιωσα, το ένιωσα που να πάρει...με ήθελες όσο και εγώ'' Δεν μπορούσε να εξηγήσει την συμπεριφορά του, θα ορκιζόταν ότι χτες ήταν κάποιος άλλος, ένας άντρας που θα έδινε τα πάντα να την σφίξει για λίγα δευτερόλεπτα στην αγκαλiά του, να της κλέ...
