Deloroso

33. Παρελθόν

Τελικά είχες δίκιο, το ουράνιο τόξο είναι υπέροχο...

~Παρελθόν~

''Τι κάνεις εδώ?'' Είχε ξεχάσει αυτό το συναίσθημα που ένιωθε δίπλα του, της ήταν δύσκολο να μένει μακριά του αλλά  δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανέναν μετά τα τελευταία γεγονότα, είχε θυμώσει με όλους, γιατί όλοι βγήκαν ψεύτες. 

''Δεν απαντούσες στα μηνύματα μου...και ήρθα να μάθω τον λόγο'' Πέρασε μέσα και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

''Θέλω να μείνω μόνη μου, αυτός είναι ο λόγος'' Σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος και τον κοίταξε θυμωμένη.

''Δεν είναι λύση η μοναξιά Ζιζέλ...στο λέω εκ πείρας.'' Προχώρησε προς το μέρος της και άγγιξε το χέρι της, έτρεμε.

''Δεν καταλαβαίνεις! Και δεν θα καταλάβεις ποτέ!'' Είπε πλέον θλιμμένη.

''Μην βγάζεις γρήγορα συμπεράσματα...δεν ξέρεις τίποτα για μένα''

''Ναι...τι θα μπορούσες να είχες περάσει εσύ?'' Σούφρωσε τα φρύδια της και τον ειρωνεύτηκε.

''Μην κάνεις σαν παιδί Ζιζέλ, μεγάλωσες...όσο για αυτό, αν και...δεν μου αρέσει να μιλάω για την ζωή μου, σήμερα θα το κάνω, γιατί πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο θα σε βοηθήσω, και επειδή έχω ανάγκη να μιλήσω κάπου, και εσένα νιώθω πως μπορώ να σε εμπιστευτώ'' Την τράβηξε και την έβαλε να κάτσει στο κρεβάτι.

''Δεν καταλαβαίνω''

''Δεν χρειάζεται...απλά άκου, κάποιες φορές αρκεί'' Κατέβασε το βλέμμα της και περίμενε, έδειχνε σοβαρό αυτό που θα της έλεγε και η περιέργεια της είχε φτάσει στα ύψη. ''Ήμουν μικρός, ξέρεις εκείνη την ημέρα ήταν τα γενέθλια της αδερφής μου...της Σόφι'' Ακούγοντας  αυτή του την ανακοίνωση τον κοίταξε έκπληκτη, για αυτό θύμωσε όταν την έβρισε εκείνη την ημέρα στο αμάξι, για αυτό όλα αυτά τα λόγια που της είπε εκείνη στην καφετέρια για τον Πέιν, για αυτό τον ακολούθησε στην αποθήκη...όλα πλέον  είχαν μια εξήγηση. 

''Ναι ξέρω, δεν το περίμενες...σε αυτή την δουλειά καλύτερα να μην ξέρουν πολλά για σένα, για την δικοί τους ασφάλεια'' Περίμενε κάποια απάντηση αλλά δεν είπε τίποτα.

'' Ήταν τα γενέθλια της, γινόταν ενός ετών, την ίδια μέρα είχε γενέθλια και το παιδί ενός οικογενειακού φίλου και αποφασίσαμε να τα κάνουμε σπίτι του...είχε πιο μεγάλο σπίτι, ήταν πλούσια οικογένεια και ''καλόφημη'' βλέπεις αυτά πάνε μαζί, τα λεφτά σε  κάνουν ζηλευτώ, δεν σε νοιάζει τίποτα περισσότερο από το πως τα απέκτησε για να το κάνεις και εσύ...ήμουν εφτά τότε, μικρός, αθώος, όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα που έχει μόνο ένα μικρό παιδί. Θυμάμαι με είχε ντύσει η μητέρα μου με ένα μαύρο κοστούμι και παπιγιόν, ένιωθα σαν ένας μικρός πρίγκιπας και περίμενα πως και πως να με δει η Άνελιζ...βλέπεις τότε μου άρεσε η κόρη τους, ήταν ο παιδικός μου έρωτας, την περνούσα ένα χρόνο'' Χαμογέλασε με την ιδέα, ένας αθώος παιδικός έρωτας, ίσως τότε έχεις περισσότερη αγάπη να δώσεις σε έναν άνθρωπο από ότι όταν μεγαλώνεις, μπορείς να ερωτευτείς τον άλλον επειδή σου χάρισε το παιχνίδι του, σε ρώτησε αν είσαι καλά όταν έπεσες, γιατί σου δίνει το χέρι του να σηκωθείς, γιατί σου χαμογελάει, γιατί χαϊδεύει το μάγουλο σου...και δεν περιμένεις τίποτα, αθώα παιδικά χρόνια, αυτό σκέφτηκε ''Ήμουν ενθουσιασμένος με το σπίτι, ήταν σαν κάστρο στα μάτια μου, σαν ένα κουκλόσπιτο...όταν όλοι ήταν έξω εγώ ψαχούλευα τα δωμάτια, ήθελα να το εξερευνήσω, να μάθω κάθε σπιθαμή του.'' Σιωπή, πήρε την βοήθεια της για λίγες αναπνοές,  δεν έδειχνε κάποιο συναίσθημα σε αντίθεση με εκείνη, που από το άγχος για το τι θα άκουγε, του έπιασε το χέρι και το έσφιξε στο δικό της.