Deloroso

25.Είσαι ίδια

Και αν νομίζεις ότι φτάσαμε στο τέλος, κάνεις λάθος.

~Είσαι ίδια~

Ο Κέβιν όταν έμεινε μόνος στο γραφείο ένιωσε τους τοίχους να τον πνίγουν, η συζήτηση με τον Πέιν τον έβαλε σε σκέψεις, σκέψεις που τον σκότωναν, δεν γίνετε να έπεσε τόσο έξω, μεγάλωσαν μαζί, τον ήξερε από παιδί αυτόν τον άνθρωπο, ήταν φίλοι. Γιατί να του το έκανε αυτό? Τι ήθελε? Τι δεν του έδωσε? Μπορεί να έκανε λάθος, αλλά αν δεν? Ποια θα ήταν η επόμενη του κίνηση? Δεν ήθελε να σκέφτεται τον εαυτό του στην θέση του να επιλέξει αν θα τον σκοτώσει, γιατί σε μια προδοσία δεν υπήρχε συγχώρεσει, ο καθένας έκανε τις επιλογές του και πλήρωνε για αυτές.

Ένα αρχείο ήρθε στον υπολογιστή του και ήταν σίγουρος πως αφορούσε την Εμμα, κλίκαρε πάνω του και περίμενε να φορτώσει, είχε καιρό να την δει, τα μάτια του βούρκωσαν στην ιδέα να ξανά αντικρίσει την υπόσταση της, τόσα χρόνια μάθαινε νέα της αλλά ποτέ δεν ζήτησε κάποια φωτογραφία, δεν το άντεχε, αν και η εικόνα της δεν έσβησε ποτέ από το μυαλό του.

(Αναμνήσεις από το παρελθόν){ ''Δεν ξέρω να αγαπάω Εμμα'' Κρατούσε ένα διακοσμητικό ποδήλατο που είχε στο γραφείο του και προσπαθούσε να απασχολήσει κάπως τα χέρια του, για να διώξει την αμηχανία που ένιωσε λόγο της συζήτησης.

''Άσε με να σε μάθω, δώσε μου την ευκαιρία. Άσε με να γίνω οι βοηθητικές ρόδες του ποδηλάτου σου'' Πήγε δίπλα του και έβαλε το χέρι ανάμεσα στο δικό του.

''Δεν είμαι ποδήλατο Εμμα...'' Το άφησε κάτω και γύρισε να την κοιτάξει, επικεντρώθηκε σε αυτό που προσπαθούσε να αποφύγει, τον κόσμο μέσα από τα μάτια της.

''Δεν χρειάζεται να γίνεις...μόνο να με εμπιστευτείς, να μου δώσεις το χέρι και εγώ θα σε κρατήσω να μην πέσεις.'' ]

Πάτησε την έναρξη και το βίντεο ξεκίνησε να παίζει από την αρχή, για αρκετή ώρα δεν έδειχνε κάτι, το προχώρησε μέχρι την στιγμή που παρατήρησε ένα αμάξι να παρκάρει έξω από το σπίτι του και τότε την είδε, ήταν εκείνη, το κοριτσάκι του είχε γίνει ολόκληρη γυναίκα, ήταν το ίδιο όμορφη, όσα χρόνια κι αν είχαν περάσει από πάνω της, για κείνον ήταν η ομορφότερη ολόκληρου του κόσμου.

(Αναμνήσεις από το παρελθόν)[''Κανόνισε όταν γεράσουμε να μην με θες πια'' Καθόταν στην αγκαλιά του και κάνανε όνειρα για το μέλλον τους.