Deloroso

21. Μετάνιωσα

Και εκεί που προσπαθείς να διορθώσεις τα λάθη σου, καταλαβαίνεις πως πρώτα πρέπει να πληρώσεις το αντίτυπο.

~Μετάνιωσα~

Σε όλη την διαδρομή, σκεφτόταν πιο ήταν το κατάλληλο μέρος για να πάει, στην αρχή είχε δώσει την διεύθυνση του σπιτιού της αλλά μετά από αρκετή σκέψη άλλαξε γνώμη, είχε να κάνει ένα ξεκαθάρισμα πρώτα.

''Φτάσαμε'' Ο ταξιτζής την παρακολουθούσε που κοίταγε το κτήριο απέναντι της. Δεν φαινόταν σίγουρη για αυτό που θα έκανε...δεν ήταν, αλλά μπαίνοντας στην θέση του ανθρώπου που θα επισκεπτόταν, αποφάσισε πως το καλύτερο είναι να ξέρει, να λάβει την ευθύνη των πράξεων της και μετά να βρει τον εαυτό της, αλλά αυτή την φορά μόνη.

''Ναι με συγχωρείτε'' Έβγαλε τα λεφτά από το πορτοφόλι της και του έδωσε ένα χαρτονόμισμα. ''Είμαστε εντάξει'' Είπε πριν προλάβει να της δώσει ρέστα.

''Ευχαριστώ πολύ, καλή σου μέρα''

Κατέβηκε και έκλεισε τα μάτια της για να χαθεί για λίγα δευτερόλεπτα στο κενό, πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε. Σήμερα ένιωσε για λίγα λεπτά ελεύθερη, χωρίς κανέναν μπράβο να την φυλάει, αλλά δεν το χάρηκε...ακόμα και τώρα ένιωθε το ίδιο φυλακισμένη. Προσπάθησε να κρύψει τα πρησμένα της μάτια φέρνοντας τα μαλλιά της μπροστά στο πρόσωπο, αν και ήξερε πως δύσκολα δεν θα το παρατηρούσε. Αν δεν το έκανε τώρα, δεν θα το έκανε ποτέ και ήταν η πιο σωστή απόφαση που είχε πάρει στην ζωή της, για να την αφήσει να χαθεί.

Πάτησε το κουδούνι και περίμενε να ανοίξει, ήταν αρκετά πρωί, μπορούσε να το κάνει το απόγευμα ή την επόμενη μέρα, αλλά είχε ανάγκη να το βγάλει από μέσα της. Λίγα λεπτά αργότερα, άκουσε την φωνή του στο θυροτηλέφωνο. ''Ζιζέλ, έγινε κάτι?'' Την έβλεπε από την κάμερα, είδε την ώρα και του φάνηκε περίεργος ο ερχομός της, πάντα τον ενημέρωνε πριν συναντηθούν.

''Μπορείς να μου ανοίξεις?'' Όσο άκουγε την φωνή του, άλλο τόσο δύσκολο της φαινόταν αυτό που είχε σκοπό να κάνει. Δεν της έφταιγε σε τίποτα και δεν είχε σκοπό να τον κοροϊδέψει.

Της άνοιξε και πέρασε μέσα, λίγα δευτερόλεπτα μετά, έφτασε έξω από την πόρτα του διαμερίσματος του, τον είδε να στέκεται στην πόρτα και να την περιμένει, τον είχε ξυπνήσει από τον ύπνο και το πρόδιδαν τα μάτια του.

''Τι έγινε αγάπη μου?'' Την περίμενε ανήσυχος, η φωνή της και η κατάσταση που βρισκόταν, την έδειχνε ταλαιπωρημένη, κάνοντας τον να σκεφτεί τα χειρότερα.