Deloroso

29.Φοβαμαι

Φοβάμαι για σένα περισσότερο από το να μείνω μόνος.

~φοβάμαι~

Το μήνυμα που του ήρθε στο κινητό τον άγχωσε, ίσως να τον πλήγωσε κι ολας, τον νεαρό τον ήξερε λίγο καιρό, αλλά έφτανε για να τον συμπαθήσει, δεν ήθελε να πάθει κάτι ο Πειν. Ήξερε ότι πλέον όλα πέρναγαν από το χέρι του, αλλά δεν γνώριζε αν ίσχυε και για την ζωή του το ίδιο, αν θα μπορούσε να τον προλάβει ζωντανό. Η Κάθριν είχε κρυφτεί σε ένα από τα δωμάτια, ήθελε να δει αν μπορούσε να του αλλάξει γνώμη χωρίς να χρησιμοποιήσει απειλές, αλλά όλα έδειχναν ότι μόνο αυτή η λύση υπήρχε.

Τα λόγια της Κάθριν δεν έφευγαν από το μυαλό του, αν όντως είχε απλώσει το χέρι του στην Έμμα δεν θα μπορούσε να το διαχειριστεί, ούτε να παραμείνει ψύχραιμος. Θα έκανε μια τελευταία ειλικρινή  συζήτηση μαζί του, να τολμήσει έστω και στο τέλος, να τον αντικρίσει στα μάτια και να του πει τον λόγο που τον πρόδωσε, να τιμήσει τα τόσα χρόνια φιλίας τους, αφού τα παντελόνια τα είχε ατιμάσει καιρό τώρα.

Άκουσε τον ήχο του αμαξιού, για έναν περίεργο  λόγο δεν ήταν τόσο θυμωμένος όσο απογοητευμένος, τον είχε σαν αδερφό, το μεγαλύτερο του λάθος ήταν που πίστεψε ότι όλοι σε βλέπουν όπως τους βλέπεις εσύ, αλλά έμαθε να μην το θεωρεί δεδομένο, ίσως με τον χειρότερο τρόπο, αλλά έμαθε.

Μόλις τον είδε να μπαίνει μέσα, γέλασε στραβά. "Ποιος να το περίμενε...αν μου έλεγαν μια βδομάδα πριν  τι θα γινόταν, θα γέλαγα. Δεν θα μου το έκανε ποτέ αυτό ένας αδερφός, αυτό θα απαντούσα, αλλά, ξεχνάμε ότι ακόμα και τον Χριστό, ο μαθητής του τον πρόδωσε" ΄Κρατούσε σφιχτά τον χαρτοφύλακα στο χέρι και τον κοίταγε με θάρρος μέσα στα μάτια, σε αντίθεση με τον Τζέιμς, ο οποίος έψαχνε την τέλεια απάντηση.

"Βαρέθηκα Κέβιν, βαρέθηκα να είμαι δεύτερος" Είπε σοβαρός, στάθηκε μπροστά του, χωρίς ίχνος ντροπής.

"Αν δεν ήσουν δίπλα μου, απορώ αν θα ήσουν κάποιος, αλλά βέβαια, με τα χρόνια ξεχνάς, αυτό το κακό έχει ο χρόνος..." Ο Τζειμς δεν είχε ποτέ τα κότσια ούτε το θάρρος να γίνει αρχηγός, ο Κέβιν δεν τον σταμάτησε ποτέ από το να χτίσει κάτι δικό του, αν του το είχε ζητήσει θα τον βοηθούσε, όπως είχε κάνει και στο παρελθόν. Όταν έχασε τα πάντα και δεν είχε να βοηθήσει την γυναίκα του  σε αυτή την δύσκολη στιγμή που περνούσε. Του πρότεινε να γίνει το δεξί του χέρι, μόνο και μόνο για να μην νιώθει ανίκανος, να μην νιώθει άχρηστος.  Τον στήριξε μέχρι το τέλος, του έδωσε να χειριστεί ότι είχε και δεν είχε στο Μεξικό και του εμπιστεύτηκε την οικογένεια του, ακόμα και την γυναίκα του.