Deloroso

14. Επόμενη μέρα

και αν είχα την ευκαιρία να κάνω το ίδιο λάθος, θα το ξανά έκανα, αυτό με πονάει!

~Επόμενη μέρα~

Δεν έκλαψε, ίσως αν το έκανε, να εξαφάνιζε όλο αυτό το παράπονο που μαζευόταν μέσα της και την έτρωγε. Μπήκε θυμωμένη στο δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα με δύναμη, να καταπνίξει την κραυγή της με τον θόρυβο της. Πώς άφησε τον εαυτό της να πέσει σε αυτή την παγίδα? Πώς μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο στον Φίλιπ? Πίστεψε πως...ηλίθια.

Τι πάθαινε δίπλα του?

Τι της έκανε αυτός ο άντρας και έχανε τον έλεγχο?

Μακάρι να ήξερε και να το απέτρεπε.

''Αυτό που έγινε σήμερα δεν έγινε ποτέ!'' Έγινε όμως, και όσο και να μην ήθελε να το θυμάται, εκείνο είχε ήδη χαραχθεί στην μνήμη της.

Έβγαλε τα ρούχα από το σώμα της και τα πέταξε στο πάτωμα χοροπηδώντας πάνω τους λες και τιμωρούσε τον ίδιο, αφού το άρωμα του, ήταν ακόμα πάνω σε αυτό το κομμάτι ύφασμα...αλλά δεν άντεξε, δεν μπόρεσε να συνεχίσει, το πήρε πάλι στα χέρια της και το μύρισε ''Μυρίζεις ωραία που να πάρει'' Ένιωθε να τρελαίνεται, το πέταξε στην άκρη του δωματίου και έτρεξε στο μπάνιο, ήταν ένα λάθος, ένα μεγάλο λάθος, ένα μεγάλο αλλά ωραίο λάθος!

''Σκάσε επιτέλους, σταμάτα να λες ασυναρτησίες'' Διέταζε το μυαλό της ελπίζοντας να υπακούσει, μα πότε το έκανε, για να το κάνει τώρα?

Κοίταξε την αντανάκλαση του εαυτού της στον καθρέφτη, έβλεπε μια γυναίκα όπως δεν την είχε ξανά δει, φαινόταν χαμένη και φοβισμένη. ''Τι κάνεις Ζιζέλ? Τι κάνεις στον εαυτό σου? Ξύπνα!''

Μπήκε στο μπάνιο και άνοιξε το νερό στο ζεστό, μόλις γέμισε η μπανιέρα, ξάπλωσε μέσα και έκλεισε τα μάτια της. Δεν ήθελε να το συζητήσει με κανέναν, ούτε με την Έστερ, έπρεπε να το θάψει μέσα της, τόσο βαθιά, που δεν θα μπορούσε να το βρει κανείς.

''Γιατί φέρεσαι σαν Μαλάκας Πέιν, τι θες να αποδείξεις ?''

****

Έτρεχε με την μηχανή στους δρόμους του Μεξικού προσπαθώντας να ξεχάσει ότι είχε συμβεί. Μα τι περίμενε? Να την πάρει αγκαλιά και να της πει πως θα ζήσουν για πάντα μαζί? Από που κι ως που? Δεν της είχε δώσει τέτοιο δικαίωμα! Ευτυχώς είχε μάθει να κλειδώνει τα συναισθήματα του, όπως και έκανε, έπεισε τον εαυτό του ότι όλο αυτό ήταν ένα λάθος, παρασύρθηκε από την ένταση της στιγμής και από εδώ και πέρα θα κρατούσε αποστάσεις.