Deloroso

32.Σε περίμενα

Ίσως το ψέμα, μoυ παρείχε μια ευτυχισμένη ζωή.

~Σε περίμενα~

''Τι έπαθε Πέιν; Μίλα!'' Έβαλε το χέρι του στην καρδιά, να της συμπαρασταθεί, προσπαθώντας να ηρεμήσει τους χτύπους της οι οποίες είχαν αυξηθεί από το φόβο μην χάσει και τον τελευταίο άνθρωπο που του είχε απομείνει. Περίμενε την απάντηση του ανυπόμονος.

''Έλα και θα δεις...'' Του έκλεισε το τηλέφωνο και πήρε μια βαθιά ανάσα για να κάνει το μεγάλο βήμα να περάσει μέσα.

Ο Γιατρός βγήκε από το δωμάτιο και τον κοίταξε σοβαρός. ''Πέρνα, απλά μην την κουράσετε πολύ, θέλει λίγο χρόνο ακόμα να αναρρώσει,  το ότι ξύπνησε δεν σημαίνει ότι είναι εντελώς καλά. Δεν ξέρω τι έκανες πριν λίγο εκεί μέσα, αλλά  το αποτέλεσμα ήταν ένα θαύμα, είχαμε χάσει την ελπίδα μας για κείνη μα τελικά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Λοιπόν σε αφήνω, θα έρθω μετά να την ελέγξω''  

''Ευχαριστώ γιατρέ'' Έγνεψε θετικά και έπιασε το χερούλι της πόρτας σφίγγοντας το δυνατά.

''Με άκουγες? Νόμιζα ότι σε έχασα...αλλά εσύ για ακόμα μια φορά μου απέδειξες ότι είσαι εδώ!'' Ψιθύρισε στον εαυτό του και κατέβασε το χερούλι, πλέον τα καλώδια ήταν λιγότερα, εκείνη είχε γύρη το κεφάλι της στο πλάι από την αδυναμία και μόλις τον είδε να μπαίνει χαμογέλασε. Ήταν τρελό το γεγονός ότι ένιωθε την καρδιά του να πεταρίζει? Χαμογέλασε μην μπορώντας να το ελέγξει και κάθισε δίπλα της.

''Διάολε για γυναίκα, τι σκοπό έχεις?'' Προσπαθούσε να κρύψει τα βουρκωμένα του μάτια, έκλεισε το χέρι της μέσα από τα δικά του θέλοντας να το ζεστάνει και έμεινε για λίγο να την χαζεύει. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αντίκριζε το χρώμα των ματιών της για ακόμα μια φορά.  Ευγνωμοσύνη, αυτή η λέξη ταίριαζε. 

''Είσαι εδώ...'' Είπε αδύναμα.

''Σε περίμενα'' 

Χαμογέλασαν αμήχανα και έσφιξαν ο ένας το χέρι του άλλου, ένιωθαν άβολα, πώς θα μπορούσαν να νιώσουν άλλωστε? Δεν είχαν γίνει και λίγα, σε καμία περίπτωση.

''Εκείνος? Ζει?'' Χαμήλωσε το βλέμμα της στο πάτωμα, περίμενε να ακούσει τα χειρότερα αλλά μέσα της δεν ήθελε, κατάλαβε ότι ο Φίλιπ ήταν απλά ένας πληγωμένος άνθρωπος και είχε αποφασίσει να τον συγχωρέσει, γιατί είχε συμβάλει σε αυτό που είχε γίνει.