Το υπόλοιπο σαββατοκύριακο,μετά το πάρτυ, πέρασε βαρετά με εμένα να διαβάζω και κάποιες φορές οι σκέψεις μου να ξεφεύγουν και να πηγαίνουν στον Αχιλλέα, μα αυτό δεν σημαίνει κάτι,σωστά; Ναι,δεν νομίζω να σημαίνει κάτι. Όπως και να έχει το σαββατοκύριακο τελείωσε και είναι πάλι Δευτέρα,δυστυχώς.
Φτάνω στο σχολείο και εντοπίζομαι αμέσως τα παιδιά που κάθεται σε ένα από τα κιόσκια του σχολείου. Στην Κατερίνα ανέφερα το γεγονός ότι μίλησα με τον Αχιλλέα στις τουαλέτες και μετά με ξανά πλησίασε,αλλά στα αγόρια όχι και ούτε σκοπεύω. Εξάλλου,δεν είναι κάτι απλώς το είπα στην Κατερίνα γιατί κουβέντα να γίνεται βρε παιδί μου.
Χτυπάει το κουδούνι και αυτό σημαίνει πως πρέπει να πάμε στις τάξεις μας,ωραία. «Έχω βαρεθεί ήδη.» λέω ενημερωτικά στα παιδιά
«Δεν βρίσκεται εδώ ούτε δεκαπέντε λεπτά.» σχολιάζει ο Γιάννης
«Και λοιπόν;» λέω σηκώνοντας το φρύδι μου
«Απλά προχωρήστε.» μας λέει ο Δημήτρης. Καλά'ντε,δεν κάναμε και κάτι.
Πηγαίνουμε στις τάξεις μας. «Επιτέλους μόνες.» μου ψιθυρίζει η Κατερίνα και ξέρω ήδη γιατί θέλει να μου μιλήσει: Για τον Αχιλλέα. «Σας φαντάζομαι μαζί.» σχολιάζει
«Κατερίνα,λες βλακείες.» λέω, «Είναι γυναίκας και δεν σκοπεύω να μπλέξω.» την ενημερώνω
«Ναι,όλοι έτσι λένε στην αρχή.» μου λέει
«Δεν είμαι οι όλοι,εντάξει;» της ξεκαθαρίζω, «Δεν πρόκειται να συμβεί.» λέω με σιγουριά
«Μα δεν θα ήταν κακ-« πάει να πει
«Δες τι θα κάνεις εσύ με τον Γιάννη και άσε με εμένα.» λέω κάπως επιθετικά. Ναι, μπορώ να γίνω εύκολα επιθετική ακόμα κι όταν δεν έχω κάποιον τέτοιο σκοπό. Η Κατερίνα δεν μου απαντάει,ξέρει πως δεν το είπα για να την αναστατώσω,αλλά επίσης ξέρει πως κάποιες φορές ανοίγω το στόμα μου και λέω διαφορά όποτε επιλέγει να μην πει κάτι και κάνω κι εγώ το ίδιο.
Η μέρα κυλάει αργά στο σχολείο και βασανιστικά θα έλεγε κανείς,δηλαδή εγώ. Ήμουν στο ντουλαπάκι μου,ναι έχουμε ντουλαπάκια, και είμαι έτοιμη να γυρίσω σπίτι. Τα παιδιά ζήτησαν να με περιμένουν αλλά δεν ήθελα,όποτε να'μαι μόνη στον διάδρομο του σχολείου. Βλέπω τον Αχιλλέα να στέκεται σε μια γωνία και να με κοιτάει, μάλλον δεν είμαι όσο μόνη νόμιζα πως ήμουν. Κλείνω το ντουλαπάκι μου και ξεκινάω για να φύγω,μα την ώρα που ξεκινάω ξεκινάς και εκείνος. Με ακολουθεί; Συνεχίζω να προχωράω και επιταχύνει. Με ακολουθεί. Αυτό ήταν.
YOU ARE READING
What do you want ?
Teen Fiction«Τι θες;» τον ρωτάω. Με ακολουθεί τόση ώρα, κάτι θα πρέπει να θέλει αλλιώς είναι απλά ανώμαλος. «Τι σε κάνει να νομίζεις πως θέλω κάτι;» ρωτάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Είναι ελκυστικός και το ξέρει,όλοι στο σχολείο το ξέρουν. «Με ακολουθείς.» λέω...
