Καταλήγουμε στην παραλία που είχαμε πάει όταν βγήκαμε για πρώτη φορά. Είχαμε περάσει όμορφα τότε,μα προφανώς κανένας δεν ξέχασε πως τελείωσε : Με εκείνον να φρικάρει κι εγώ μετά να μην ακούω και να καλώ ένα ταξί να έρθει να με πάρει. Φυσικά, αυτή την φορά η κατάληξη δεν θα είναι η ίδια και είμαι σίγουρη γι'αυτό.
Περνάει λίγη ώρα με εμάς να χαζολογάμε μέχρι που καθόμαστε κάποια στιγμή στην άμμο. «Λοιπόν,να ξεκινήσω;» τον ρωτάω. Δεν είμαι σίγουρη τι ερωτήσεις θα του κάνω,μα θέλω να ξεκινήσουμε. Θέλω να μάθω περισσότερα για εκείνον.
«Αν πω όχι θα αλλάξει κάτι;» αναρωτιέται μα ήδη ξέρει την απάντηση. Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου και χαμογελάει. «Και είχα μια ελπίδα» σχολιάζει
«Δεν το γλιτώνεις,συμφώνησες σ'αυτό» του θυμίζω
«Καλά,καλά» υποχωρεί, «Ξεκινά» μου λέει και δεν ξέρω τι να πρώτο ρωτήσω. Θέλω να μάθω τα πάντα και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω.
«Τι σχέση έχεις με την οικογένεια σου;» ρωτάω το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Δεν μου έχει μιλήσει για την οικογένεια του,αλλά από τα λίγα που μου έχει τύχει να αναφέρει έχω καταλάβει πως δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις...
«Αίματος» απαντάει και καατσουφιάζω. Γιατί δεν το παίρνει στα σοβαρά αυτό;
«Καλά,Αχιλλέα» λέω απότομα, «Αν είναι άστο» λέω με λίγα νεύρα, «Θες να είμαστε μαζί, αλλά δεν θες να ξέρω τίποτα για εσένα; Πώς υποτίθεται θα σε γνωρίσω; Θα μαντεύω;» ρωτάω ενοχλημένη, «Ξέρεις,για να γνωριστείς με κάποιον πρέπει να μιλάς. Να μιλάς και για τέτοια θέματα» διευκρινίζω
Ξεφυσάει. «Μην νευριάζεις» λέει ήρεμος, «Κοιτά, δεν συνηθίζω να μιλάω για προσωπικά θέματα» παραδέχεται και αυτό φαίνεται, «Ειδικά για την οικογένεια μου» προσθέτει
«Ωραία όποτε τι; Απλά δεν θα μιλάμε για προσωπικά θέματα;» ρωτάω και αυτό είναι γελοίο. Ίσως ήταν λάθος αυτό. Όταν είσαι με κάποιον γνωρίζεστε,ξέρεις πράγματα που κανείς άλλος δεν ξέρει όποτε αν αυτό δεν γίνεται τι είμαστε; Βέβαια δεν συνηθίζεται απλά να αποφασίζεις να είσαι με κάποιον από το πουθενά χωρίς να τον ξέρεις, τι σκεφτόμουν; Πού πήγε η λογική μου; Τα έχω χάσει; Και τώρα τι; Απλά κάνουμε κάτι; Δεν θέλω κάτι τέτοιο. Δεν ψάχνω κάτι τέτοιο.
«Δεν είπα αυτό,Εμμανουέλα» λέει ήρεμα. Μου την σπάει που συνέχεια μιλάει ήρεμα,όσες φορές έχει τύχει να τον ακούω να μιλάει σε άλλους είναι πιο απότομος,πιο θυμωμένος και δεν είναι ότι θέλω να μιλάει έτσι κι σε εμένα απλά με εκνευρίζει που συνέχεια παραμένει ήρεμος. Συγκρατημένος. «Η μαμά μου πέθανε πριν δυο χρόνια από υπερβολική δόση και ο μπαμπάς μου είναι ένας μαλακας με λεφτά» λέει από το πουθενά. Ναι,τώρα ίσως καταλαβαίνω γιατί δεν μιλάει για την οικογένεια του... Θα του είναι δύσκολο. «Οι γονείς μου χώρισαν όταν εγώ ήμουν οκτώ,
ωστόσο τα θυμάμαι όλα πολύ καθαρά. Ο Άρης,ο μπαμπάς μου δηλαδή, έκανε κι εκείνος χρήση,όπως κι εκείνη. Γινόταν βίαιος» λέει και καταλαβαίνω πως δυσκολεύεται να μου τα πει αυτά,ίσως δεν έπρεπε να τον πιέσω τόσο,μόλις χθες είπαμε ότι είμαστε μαζί ή ότι προσπαθούμε τέλος πάντων. Νιώθω χαζή.
ESTÁS LEYENDO
What do you want ?
Novela Juvenil«Τι θες;» τον ρωτάω. Με ακολουθεί τόση ώρα, κάτι θα πρέπει να θέλει αλλιώς είναι απλά ανώμαλος. «Τι σε κάνει να νομίζεις πως θέλω κάτι;» ρωτάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Είναι ελκυστικός και το ξέρει,όλοι στο σχολείο το ξέρουν. «Με ακολουθείς.» λέω...
