Είναι βράδυ Σαββάτου κι εγώ είμαι σπίτι διαβάζοντας άγνωστο. Θα μπορούσα να είμαι με τον Αχιλλέα,ο οποίος μου ζήτησε να βγούμε αλλά δεν είμαι και γιατί; Γιατί η μαμά μου έχει νευριάσει μαζί μου,όποτε έμεινα σπίτι για να δει πως επειδή βγαίνω μια φορά έξω δεν σημαίνει πως την επόμενη μέρα θα κάνω το ίδιο και δεν θα διαβάσω. Δυστυχώς όμως δεν συγκινήθηκε καθόλου με αυτή μου την κίνηση και απλά με αγνοεί.
Ανοίγω το κινητό μου και χαζεύω τις ιστορίες στο instagram. Τα παιδιά έχουν βγει -χωρίς εμένα προφανώς- και φαίνεται να περνάνε καλά. Φυσικά εγώ δεν έχω μιλήσει με κανέναν τους και ούτε νομίζω να το κάνω,καθώς ξέρω ότι δεν θέλουν να μου μιλήσουν μετά από ότι έγινε με τον Δημήτρη. Αν ήθελαν θα μου είχαν μιλήσει. Βέβαια προσπάθησα. Έστειλα κάποια μηνύματα στην Κατερίνα λέγοντας της να μιλήσουμε και έστειλα αρκετούς χαιρετισμούς στην ομαδική με όλους,αλλά φυσικά δεν πήρα καμία απάντηση. Δεν περίμενα κάποια απάντηση. Για να είμαι ειλικρινής, νιώθω άσχημα. Μα,τι να κάνω; Δεν μπορώ να θελήσω κάποιον αναγκαστικά. Αν μπορούσα σίγουρα θα ήταν όλα πιο εύκολα,μα δεν μπορώ και ούτε θέλω να μπορώ να το ελέγξω εγώ αυτό το κομμάτι. Αν το έλεγχα δεν θα ήμουν με τον Αχιλλέα και δεν το θέλω αυτό. Παρόλο που είχαμε ήδη κάποια προβλήματα,δεν μετανιώνω που είμαι μαζί του.
Το τηλέφωνο μου χτυπάει και είναι ο Αχιλλέας, ποιος άλλος να ήταν; «Παρακααααλώ;» απαντάω με ναζιάρικη φωνή
«Τι κάνεις,Έμμα;» ρωτάει ευδιάθετος και ακούγεται μουσική από πίσω
«Διαβάζω» λέω κατσουφιασμένη λες και μπορεί να με δει. «Εσύ;» ρωτάω
«Είμαι έξω» απαντάει, «Στο σπίτι του Μανου» λέει πιο συγκεκριμένα
«Α,καλά να περάσεις» λέω και μακάρι να ήμουν κι εγώ έξω,κατά προτίμηση μαζί του, «Τότε πως και με πήρες;» αναρωτιέμαι
«Α ναι» λέει σαν να ξέχασε τον λόγο που με πήρε, «Ήθελα να σε ρωτήσω κάτι» λέει κι περιμένω να συνεχίσει, «Δεν θα στο έλεγα καν, αλλά η Εύα και ο Άρης με έχουν πρήξει, εντάξει; Θέλουν αύριο το μεσημέρι να σου κάνουν το τραπέζι και δεν ξέρω καν γιατί. Το ζητάνε από την Παρασκευή και έχουν γίνει πολύ εκνευριστικοί. Θα τους πω ότι δεν μπορείς και τελειώνει το θέμα» λέει,αλλά δεν το θεωρώ εγώ κακή ιδέα. Το θεωρώ μια ωραία κίνηση,άλλωστε δεν βγήκα σήμερα όποτε γιατί να μην πάω αύριο αφού με κάλεσαν; Ίσως βοηθήσει και την σχέση του Αχιλλέα με τον μπαμπά του και την Εύα.
YOU ARE READING
What do you want ?
Teen Fiction«Τι θες;» τον ρωτάω. Με ακολουθεί τόση ώρα, κάτι θα πρέπει να θέλει αλλιώς είναι απλά ανώμαλος. «Τι σε κάνει να νομίζεις πως θέλω κάτι;» ρωτάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Είναι ελκυστικός και το ξέρει,όλοι στο σχολείο το ξέρουν. «Με ακολουθείς.» λέω...
