Η Παρασκευή πέρασε αρκετά γρήγορα με όσα έγιναν στο πάρτυ,το ίδιο και το Σαββατοκύριακο. Η Κατερίνα με τον Γιάννη είναι και επίσημα μαζί,πράγμα φανταστικό και δεν θα κρύψω πως τους ζηλεύω λίγο,αλλά με την καλή έννοια. Κατά τα άλλα,όλα όπως πριν. Όσο δεν βλέπω τον Αχιλλέα είμαι κομπλέ, αλλά είναι πάλι Δευτέρα που σημαίνει πως έχω σχολείο, που σημαίνει πως μάλλον θα τον πετύχω.
«Έμμα,ακόμα να ετοιμαστείς;» φωνάζει η μαμά μου από τον κάτω όροφο. Έτοιμη είμαι, βασικά, απλά δεν θέλω να πάω στο σχολείο. Βέβαια,δεν έχω τέτοια επιλογή όποτε ας τελειώνω. Κατεβαίνω κάτω και η Ευθυμία με περιμένει στην πόρτα για να φύγουμε.
«Έλα,δεν θέλω να αργήσω» παραπονιέται και η μαμά μου γελάει. Πολύ αστείο.
«Γεια» χαιρετάω την μαμά και φεύγουμε από το σπίτι.
«Σε άκουσα χθες να μιλάς στο τηλέφωνο. Τα έφτιαξε η Κατερίνα με τον Γιάννη;» με ρωτάει η μικρή κουτσομπόλα
«Ναι,Ευθυμία. Και δεν κάνει να κρυφακούς» της θυμίζω. Το κάνει συχνά,κάθεται έξω από την πόρτα μου περιμένοντας να ακούσει κάποιο συνταρακτικό νέο.
«Αγαπιούνται;» ρωτάει γεμάτη περιέργεια
«Υποθέτω πως ναι» απαντάω, «Γι'αυτό είναι μαζί» προσθέτω.
«Εσύ;» ρωτάει κοιτάζοντας με. Εγώ τι; «Εσύ δεν αγαπάς κάποιον;» με ρωτάει και το μυαλό μου πάει στον Αχιλλέα. Όχι,δεν αγαπάω κάποιον.
«Όχι με αυτόν τον τρόπο» απαντάω κοφτά ελπίζοντας η διαδρομή να ήταν μικρότερη. Ήδη ξέρω πως θα ρωτήσει κι άλλα.
«Ποιος είναι ο Αχιλλέας;» με ρωτάει και σταματάω να προχωράω. Πόσες φορές με έχει κρυφακούσει; «Άκουσα,χωρίς να το θέλω,ότι φιλήθηκες μαζί του. Άρα τον αγαπάς;» με ρωτάει με το αθώο μυαλουδάκι της.
Αν το πει στην μαμά,χάθηκα. Δεν είναι ότι δεν μου επιτρέπει να έχω αγόρι και ξέρω πως μου λέει πως είναι εντάξει να έχω αγόρι και ότι δεν θα έπρεπε να ανησυχώ εξαιτίας της ιστορίας της που είχε με τον μπαμπά μου,αλλά ξέρω πως αν ήξερε για τον Αχιλλέα θα ανησυχούσε. Ξέρω πως θα της θύμιζε τον μπαμπά κι εγώ δεν θέλω να το διακινδυνεύσω αυτό· δεν θέλω να την ανησυχήσω χωρίς λόγο. «Άκουσες λάθος» λέω ψέματα στην Ευθυμία. Τον τελευταίο καιρό λέω συνέχεια ψέματα πάνω σε αυτό το θέμα,φυσικά δεν είμαι περήφανη γι'αυτό μα είναι καλύτερα έτσι.
Στην διαδρομή πετυχαίνουμε την Κατερίνα όποτε προχωράμε όλες μαζί. Αφήνουμε την Ευθυμία και συνεχίζουμε για το σχολείο. Η Κατερίνα μου διηγείται ποσό χαρούμενη είναι και πραγματικά χαίρομαι για εκείνη,μα δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τον Αχιλλέα. Έκανα καλά που τον απομάκρυνα έτσι;
STAI LEGGENDO
What do you want ?
Teen Fiction«Τι θες;» τον ρωτάω. Με ακολουθεί τόση ώρα, κάτι θα πρέπει να θέλει αλλιώς είναι απλά ανώμαλος. «Τι σε κάνει να νομίζεις πως θέλω κάτι;» ρωτάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Είναι ελκυστικός και το ξέρει,όλοι στο σχολείο το ξέρουν. «Με ακολουθείς.» λέω...