«Που ήσουν;» ρωτάει η μαμά μου όταν μπαίνω μέσα στο σπίτι
«Έξω» απαντάω, «Σου έστειλα κι μήνυμα σχετικά με το ποτέ θα έρθω» ενημερώνω σε περίπτωση που δεν το είδε
«Ναι,το είδα» μουρμουρίζει
Φέρεται περίεργα ή μου φαίνεται; «Τρέχει κάτι;» αναρωτιέμαι
«Όχι,απλά τον τελευταίο καιρό πολύ δεν βγαίνεις;» απορεί,αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ναι,μπορεί να βγαίνω μια-δυο φορές παραπάνω αλλά δεν είναι κάτι τρελό και τις καθημερινές δεν είναι για πολύ ώρα όποτε δεν το θεωρώ κάτι.
«Πάνω κάτω το ίδιο βγαίνω με πριν» λέω αφού το σκέφτηκα πρώτα
«Εντάξει,ίσως μου φαίνονται εμένα περισσότερες φορές. Απλά,Έμμα, μην ξεχνάς ότι έχεις έναν στόχο» λέει πριν πάω στο δωμάτιο μου. Έχω έναν στόχο; Ούτε ξέρω σε ποια σχολή θέλω να περάσω,το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να περάσω εδώ, Αθήνα και θα ήμουν πολύ ευχάριστη αν πέρναγα κοινωνιολογία αλλά δεν είναι ότι θέλω αποκλειστικά αυτό. Δεν ξέρω τι θέλω.
«Είμαι κουρασμένη,όποτε πάω για ύπνο» ανακοινώνω για να τερματίσω αυτή την συζήτηση. «Σε αγαπώ» λέω βιαστικά πριν τρέξω στο δωμάτιο μου
Πραγματικά είμαι κουρασμένη και αύριο πρέπει να ξυπνήσω για να διαβάσω,όποτε πρέπει να κοιμηθώ σύντομα. Αλλάζω τα ρούχα που φόραγα και συνειδητοποιώ πως θα μπορούσα να είχα ντυθεί καλύτερα,αφού έκατσα να φάω με τους γονείς του αλλά κι εγώ που να το ήξερα; Τέλος πάντων,φάνηκε να με συμπαθήσαν ασχέτως των ρούχων μου όποτε όλα καλά. Βάζω πιτζάμες και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Αύριο βράδυ έχω κανονίσει και με τα παιδιά,όποτε θα πρέπει να έχω διαβάσει καλά για να βγω.
Το τηλέφωνο μου χτυπάει και το όνομα του Αχιλλέα εμφανίζεται στην οθόνη μου. Δεν συνηθίζει να με παίρνει τηλέφωνο,βασικά αν περνούσε από το χέρι του δεν θα μιλάγαμε καθόλου από κινητό καθώς προτιμάει πρόσωπο με πρόσωπο αλλά επειδή είναι δύσκολο να μιλάμε συνέχεια από κοντά αφού κανείς δεν ξέρει για εμάς, μιλάμε παρά πολύ στο κινητό με μηνύματα. «Ναι;» απαντάω στο τηλέφωνο
«Τι κάνεις;» με ρωτάει με την φωνή του ήρεμη, σιγανή.
«Μόλις ξάπλωσα για να πάω για ύπνο. Όλα καλά;» αναρωτιέμαι
«Θα σε δω αύριο;» με ρωτάει και χαμογελάω. Θα το ήθελα,θα ήθελα πολύ να τον δω κι αύριο αλλά έχω κανονίσει με τα παιδιά κι έχω διάβασμα όποτε νομίζω είναι αδύνατον να βγούμε αύριο.
YOU ARE READING
What do you want ?
Teen Fiction«Τι θες;» τον ρωτάω. Με ακολουθεί τόση ώρα, κάτι θα πρέπει να θέλει αλλιώς είναι απλά ανώμαλος. «Τι σε κάνει να νομίζεις πως θέλω κάτι;» ρωτάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Είναι ελκυστικός και το ξέρει,όλοι στο σχολείο το ξέρουν. «Με ακολουθείς.» λέω...
