Παρασκευή, επιτέλους έφτασε. Που σημαίνει ότι σήμερα είναι και το πάρτυ για το οποίο όλοι μιλάνε,εγώ ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος το κάνει αλλά δεν είναι και σημαντικό αυτό. Αυτή την φορά δεν το βρίσκω τόσο κακή ιδέα,ίσα-ίσα μπορεί να περάσουμε και ωραία.
Η εβδομάδα αυτή πέρασε αδιάφορα,μα κανονικά όπως κάθε άλλη βδομάδα. Ο Αχιλλέας δεν με ξαναπλησίασε και ναι κάποιες φορές τον σκέφτομαι παρά την θέληση μου, μα απλώς το προσπερνάω λες και δεν τρέχει τίποτα γιατί όντως δεν τρέχει. Στην Κατερίνα, βέβαια, της είπα όσα έγιναν γιατί σκέφτηκα πως εάν δεν της τα πω σύντομα τότε θα μου θυμώσει και δεν υπάρχει λόγος. Της ζήτησα όμως να μην το συζητάμε και συμφώνησε. Ανήκει στο παρελθόν,στο κοντινό μεν αλλά και πάλι στο παρελθόν. Αν και ακόμα δεν μπορώ να σκεφτώ που βρήκε τον αριθμό μου,μα δεν έχει και σημασία.
«Θα πάτε σπίτι σου τώρα;» με ρωτάει ο Δημήτρης,καθώς τυλίγει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.
«Ναι,θα έρθετε;» ρωτάω κοιτάζοντας και τον Γιάννη. Η Κατερίνα θα έρθει σπίτι για να κάτσουμε και μετά για να ετοιμαστούμε για το πάρτυ και να πάμε. Η μαμά σίγουρα δεν θα έχει θέμα να έρθουν τα αγόρια,εξάλλου κατά τις 20:30 θα γυρίσει σπίτι εκείνη όποτε δεν θα χρειαστεί να τους ανεχτεί για πολύ.
«Μας θέλετε;» ρωτάει ο Γιάννης κοιτάζοντας την Κατερίνα
«Χεστηκαμε κιόλας,ότι θέλετε» λέει προσπαθώντας να φανεί αδιάφορη,τον θέλει πολύ η γλυκουλα μου αλλά δεν έχουμε καμία εξέλιξη. Κανένα σημάδι αρκετά μπαμ για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι θέλει εκείνος. Το ένστικτο μου πάντως λέει πως θα καταλήξουν μαζί,δεν ξέρω το ποτέ μα ξέρω πως θα καταλήξουν μαζί. Δεν ξέρω πως το ξέρω, απλά μερικές φορές πιστεύω πως βλέπεις δυο ανθρώπους,και είναι τόσο ξεκάθαρο ότι ανήκουν μαζί. Η Κατερίνα και ο Γιάννης είναι από αυτά τα άτομα, πάντα καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον καλύτερα από κάθε άλλον και δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι πιο μαγικό από αυτό. Δεν έχει σημασία αν αυτό σημαίνει πως θα είναι εραστές ή φίλοι ή οτιδήποτε άλλο,μα είναι κάτι. Θα ήθελα να έχω αυτό που έχουν και ξέρω πως δεν θα έπρεπε να θέλουμε ότι έχουν οι άλλοι...μα το θέλω.
«Αλήθεια; Δεν σε νοιάζει δηλαδή;» ρωτάει ο Γιάννης την Κατερίνα κοιτάζοντας την στα μάτια,ωω κάτι συμβαίνει εδώ και το βλέπει ο Δημήτρης ο οποίος με σκουντάει διακριτικά.
Κάνει ένα βήμα πιο κοντά της. «Όχι,Γιάννη. Δεν με νοιάζει». Η φωνή της τρέμει. Είναι τόσο προφανές πως υπάρχει κάτι στον αέρα.
YOU ARE READING
What do you want ?
Teen Fiction«Τι θες;» τον ρωτάω. Με ακολουθεί τόση ώρα, κάτι θα πρέπει να θέλει αλλιώς είναι απλά ανώμαλος. «Τι σε κάνει να νομίζεις πως θέλω κάτι;» ρωτάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Είναι ελκυστικός και το ξέρει,όλοι στο σχολείο το ξέρουν. «Με ακολουθείς.» λέω...
