What do you want ?

Πρέπει να μιλήσουμε {50}

Emma's pov

Σήμερα δεν πήγα σχολείο,θεώρησαν όλοι πως ήταν καλύτερα να μείνω σπίτι και να ξεκουραστώ. Ωστόσο,ο Αχιλλέας πήγε πράγμα που μου φάνηκε περίεργο. Φαντάστηκα πως θα ήθελε να μείνει μαζί μου,αλλά ούτε που το πρότεινε. Βέβαια,καταλαβαίνω. Έχει χάσει ήδη πολλές ώρες εκείνος σε αντίθεση με εμένα, όποτε είναι λογικό που πήγε σχολείο και ευχάριστο. Ίσως επιτέλους αρχίζει και ενδιαφέρεται για το μέλλον του.
  Όσο για το παρόν...παραμένει απόμακρος. Δεν ξέρω τι είπε με τον Άρη,αλλά ξέρω πως μετά από την συζήτηση τους κάτι άλλαξε. Νιώθω διαρκώς πως με κρατάει σε απόσταση. Κάποιες φορές,όταν χαλαρώνουμε σταματάει να είναι απόμακρος αλλά είναι λες και όταν συνειδητοποιεί πως είναι πιο χαλαρός τότε υψώνει πάλι ένα τείχος γύρω του,μεγαλύτερο από πριν. Σπάω το κεφάλι μου για να καταλάβω τι συμβαίνει,μα δεν μπορώ. Δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να του είπε εκεί μέσα ο Άρης που άλλαξε τα πάντα.

Πηγαίνω στην Εύα,είναι η μόνη που είναι σπίτι άλλωστε. «Πώς νιώθεις κορίτσι μου;» με ρωτάει

«Καλά» απαντάω και την παρακολουθώ όσο φτιάχνει τα ποτήρια. Είναι πολύ καλή γυναίκα. Θα έχει περάσει κι εκείνη δύσκολο. Ο άντρας της ήταν εθισμένος και ο Αχιλλέας της φέρεται άσχημα,δεν μπορώ να φανταστώ πως ένιωθε το πρώτο καιρό που ήρθε εδώ. Πώς να γνωρίστηκε άραγε με τον Άρη; «Πώς γνώρισες τον Άρη;» αναρωτιέμαι κι εκείνη αφήνει αυτό που κάνει και μου χαμογελάει.

«Στον δρόμο» απαντάει και την κοιτάω μπερδεμένη. Τι εννοεί στον δρόμο; «Όταν τον γνώρισα δούλευα σε ένα μπαρ. Ένα βράδυ, λοιπόν, ήρθε στο μπαρ που δούλευα. Ήταν τέσσερα χρόνια αφότου είχε αφήσει την οικογένεια του. Μου φάνηκε περίεργος αλλά ήταν όμορφος όποτε του πρόσφερα λεμονάδα, καθώς μου είπε πως δεν πίνε και έπειτα έφυγε. Ήρθε η ώρα που σχόλασα και έτσι πήγα σπίτι. Ωστόσο,στην διαδρομή παρατήρησα έναν άντρα σε ένα στενάκι να κάθεται στο έδαφος. Φοβήθηκα μην είναι κάποιο πρεζακι και εν μέρη δεν είχα άδικο. Ήταν ο Άρης που πριν λίγες ώρες μου έκανε παρέα στο μπαρ,αυτός που δεν έπινε αλκοόλ...Στα χέρια του κρατούσε μια σύριγγα και ήταν έτοιμος να την καρφώσει. Ήθελα να τρέξω μακριά,όπως θα έκανα σε κάθε άλλη περίπτωση, μα τα πόδια μου δεν κουνιόντουσαν. Και τότε σήκωσε το βλέμμα του και με είδε,φοβήθηκα μη μου κάνει κακό γιατί όσο όμορφος κι αν ήταν έβγαζε μια περίεργη αύρα. Όταν με είδε σηκώθηκε όρθιος και πέταξε την σύριγγα. Είχα τρομάξει τόσο που δεν μπορούσα να κουνηθώ. Με πλησίασε και μου είπε να σταματήσω να τον φοβάμαι,ότι δεν θα μου έκανε κακό» λέει και την ακούω προσεκτικά, «Ταραχτηκα και του έδωσα μπουνιά,μα μετά ένιωσα άσχημα. Κατάλαβα πως αυτό ο άνθρωπος δεν ήταν κακοποιός,μα χαμένος. Γι'αυτό και τον προσκάλεσα σπίτι. Μου εξήγησε την κατάσταση του,μου εξήγησε ότι είναι καθαρός εδώ και κάποια χρόνια. Ότι σήμερα ήταν έτοιμος να ξανακυλήσει,αλλά τον σταμάτησα. Ένιωσε πως του έσωσα την ζωή και μπορεί να το έκανα δεν ξέρω. Μα ξέρω, ότι τον ερωτεύτηκα» λέει κι όλο αυτό είναι πολύ όμορφο. Πολύ καλό. «Εκείνος ήταν διστακτικός, δεν πίστευε ότι θα καταφέρει να μείνει καθαρός γι'αυτό και αρκετές φορές προσπάθησε να με διώξει μακριά του» λέει κι αυτό είναι μάλλον κάτι που συνηθίζουν στην οικογένεια του, «Ωστόσο,εγώ είμαι τυχερή. Γνώρισα τον καθαρό Άρη,τον λογικό. Δυστυχώς, ο Αχιλλέας όταν κοιτάζει τον Άρη βλέπει μόνο έναν εθισμένο που πλήγωνε εκείνον και την μητέρα του. Δεν τον αδικώ που δεν προσπαθεί» λέει δικαιολογώντας τον Αχιλλέα και δεν ήξερα πως νιώθει έτσι γι'αυτό το θέμα. Πίστευα ότι ίσως τον βρίσκει υπερβολικό,όπως εγώ καμία φορά.