Και πάλι Δευτέρα... Δεν θέλω να πάω σχολείο με τίποτα. Δεν απολάμβανα το σχολείο πριν, αλλά τώρα; Τώρα θα είμαι μόνη. Οι φίλοι μου είναι τόσο θυμωμένοι μαζί μου που δεν απαντάνε στα μηνύματα μου και ούτε σκοπεύουν να το κάνουν σύντομα. Όσο για το αγόρι μου,είναι ο Αχιλλέας. Δεν είναι ότι μπορώ απλά να πάω να κάτσω μαζί του λες και είναι το πιο νορμαλ πράγμα στο κόσμο. Όποτε θα είμαι μόνη. Πώς μπορείς κάποιος να επιβιώσει στο λύκειο ολομόναχος; Δεν μπορεί. Και γιατί αυτό; Επειδή το λύκειο είναι ένα μέρος γεμάτο άτομα που σε κρίνουν, από την στιγμή που μπαίνεις μέσα μέχρι την στιγμή που πας σπίτι σου. Από εκεί που κανείς δεν σε ξέρει μπορούν όλοι να σε μάθουν εξαιτίας μιας φήμης. Το καλό είναι ότι δεν είμαι δημοφιλής, οι άνθρωποι δεν ασχολούνται μαζί μου αλλά με την παρέα μου. Ελπίζω αυτό να είναι αρκετό ώστε να έχω μια αδιάφορη μέρα στο σχολείο και να παραμείνω απαρατήρητη.
Κάνω ότι κάνω κάθε πρωί. Ετοιμάζομαι βιαστικά και αφήνω την Ευθυμία στο σχολείο της στον δρόμο για το δικό μου. Όταν φτάνω σχολείο το κουδούνι έχει χτυπήσει ήδη που σημαίνει γλίτωσα ήδη το άβολο ξεκίνημα.
Όταν μπαίνω στην τάξη το μάθημα δεν έχει ξεκινήσει,κάθομαι στο θρανίο μου όπως κάθε άλλη μέρα μόνο που η Κατερίνα δεν κάθεται δίπλα μου. Κάθεται σε ένα άλλο θρανίο λίγο πιο πίσω. Δεν περίμενα να θέλει να κάτσει μαζί μου. Για την παρέα, είμαι η κακή που απέρριψε το καλύτερο παιδί,δηλαδή τον Δημήτρη. Και ναι,είναι το καλύτερο παιδί αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα έπρεπε να είμαστε μαζί ή να μου κρατάνε μούτρα επειδή δεν νιώθω το ίδιο με εκείνον. Η μέρα κυλάει βαρετά με εμένα να περνάω τα διαλείμματα μου μέσα στην αίθουσα αφού πρώτα παρακαλέσω τον κάθε καθηγητή να μου το επιτρέψει χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία ότι έχω περίοδο. Εντωμεταξύ,ο Αχιλλέας έχει στείλει ένα μήνυμα να δει αν είμαι σχολείο και η απάντηση μου ήταν απλά ναι και συνέχισα να διαβάζω. Δεν υπάρχει λόγος να κάθομαι από την στιγμή που μπορώ να διαβάσω.
Αυτό πηγαίνει καλά μέχρι και το κουδούνι της τετάρτης ώρας. Όταν τελειώνει η τετάρτη ώρα, ο καθηγητής με κοιτάει με περιέργεια όταν βλέπει πως δεν κάνω κίνηση να σηκωθώ.
«Ξέρεις τους κανόνες,δεσποινίς» λέει αυστηρά φτιάχνοντας τα μεγάλα γυαλιά του, «Απαγορεύεται να μείνεις μέσα εν ώρα διαλείμματος» προσθέτει
«Το γνωρίζω,αλλά βλέπετε με πονάει πολύ η κοιλιά μου» λέω ακουμπώντας την, «Δεν γίνεται να μείνω μέσα;» λέω ελπίζοντας να πιάσει αυτό που έκανα στους υπόλοιπους καθηγητές,αλλά ο συγκεκριμένος δεν φαίνεται να συγκινείται.
YOU ARE READING
What do you want ?
Teen Fiction«Τι θες;» τον ρωτάω. Με ακολουθεί τόση ώρα, κάτι θα πρέπει να θέλει αλλιώς είναι απλά ανώμαλος. «Τι σε κάνει να νομίζεις πως θέλω κάτι;» ρωτάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Είναι ελκυστικός και το ξέρει,όλοι στο σχολείο το ξέρουν. «Με ακολουθείς.» λέω...
