Περιμένω αγχωμένη τον Άρη και την Εύα να γυρίσουν από το ταξίδι. Καθάρισα ότι λερώσαμε χθες,έβαλα ρούχα μου και τώρα απλά περιμένω.
«Μπορείς να σταματήσεις να κάνεις,έτσι; Δεν είναι ότι δεν τους ξέρει» επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά απόψε,αλλά μπορεί να με λέει υπερβολική μα ο γλυκούλης με βοήθησε να καθαρίσω επειδή δεν ήθελε να το κάνω μόνη μου. Είναι φανταστικός.
«Με αφήνουν να μείνω μαζί σας,Αχιλλέα» του θυμίζω, «Δεν είναι κάτι που θα έκαναν όλοι. Δεν έχω καν λεφτά να σας δώσω για ενοίκιο» λέω και αρχίζω να αγχώνομαι,να ντρέπομαι. Ευτυχώς λεφτά έχω πολλά στην άκρη,μα όχι για να μπορώ να δώσω ενοίκιο.
«Ναι,γιατί ο Άρης έχει ανάγκη» ειρωνεύεται, «Και εξάλλου τι θα λέγαν; Όχι; Έμμα, ο Άρης δεν είναι έτσι όπως σου φέρεται» μου θυμίζει, αλλά εγώ πιστεύω πως έτσι είναι. Απλά ο Αχιλλέας έχει κολλήσει στο παρελθόν και έχει τόσο θυμό μέσα του που δεν λέει να το καταλάβει,ωστόσο δεν λέω κάτι πάνω σε αυτό. Η πόρτα ανοίγει και μπαίνουν μέσα ο Άρης με την Εύα κι σηκώνομαι όρθια.
«Κορίτσι μου» με βάζει στην αγκαλιά της η Εύα, «Χίλια συγγνώμη που δεν μπορούσα να είμαι εδώ χθες. Είμαστε εδώ για εσένα,ελπίζω να το ξέρεις αυτό» λέει και είναι γλυκιά όπως πάντα
«Είναι χαρά μας που σε έχουμε εδώ» προσθέτει ο Άρης με χαμόγελο. Δεν ξέρω αν το εννοεί ή όχι,αλλά με κάνουν να νιώθω πολύ όμορφα.
«Σας ευχαριστώ παρά πολύ. Ελπίζω να μην σας γίνομαι βάρος» λέω νιώθοντας την ανάγκη να το πω
«Κανένα βάρος» παίρνει τον λόγο Άρης χωρίς δισταγμό, «Το σπίτι μας είναι πάντα ανοιχτό για εσένα» προσθέτει χαμογελώντας. Αν πριν είχα κάποια αμφιβολία ότι δεν το εννοεί πλέον έχει εξαφανιστεί. Είναι πολύ καλοί μαζί μου. «Ε,Αχιλλέα μπορώ να σου πω;» απευθύνεται στον Αχιλλέα και γυρνάω αμέσως να τον κοιτάξω. Με κοιτάει κι έπειτα κοιτάει τον Άρη.
«Υποθέτω πως ναι» λέει και τον ακολουθεί, νομίζω πως πάνε στο γραφείο του Άρη. Τι τον θέλει; Πρόκειται για εμένα; Αποτελώ πρόβλημα; Δεν έδειξε κάτι τέτοιο πριν λίγο.
Η Εύα ακουμπάει το χέρι της στον ώμο μου. «Δεν πρόκειται για εσένα,μην ανησυχείς» λέει καταλαβαίνοντας την ανησυχία μου, «Αυτοί οι δυο μια ζωή θα έχουν πολλά να πούνε. Ελπίζω κάποτε να βγει κάπου αυτό» εύχεται
«Μακάρι» προσθέτω κι εγώ η ίδια
«Έλα,λοιπόν,να σου φτιάξω το δωμάτιο» μου λέει και πηγαίνουμε προς τον ξενώνα παίρνοντας τα πράγματα μου. «Δεν περιμένω πραγματικά να κοιμάσαι εδώ» λέει διακριτικά. Χαμογελάω από αμηχανία. «Απλά να προσέχετε» μου λέει κι αυτό μου θυμίζει πως πρέπει να πάω να πάρω αντισυλληπτικά. Είχαμε πάει πριν την σχολική χρόνια με την μητέρα μου σε γυναικολόγο και πριν φύγω, όταν ήμασταν η γιατρός κι εγώ μόνο, μου έδωσε ένα όνομα χαπιών γιατί όπως είπε κι εκείνη είμαι σε μια ηλικία που θα αρχίσω να γίνομαι "δραστήρια", δεν είχε άδικο τελικά. Θα πρέπει να πάω στο φαρμακείο από αύριο να τα πάρω.
VOCÊ ESTÁ LENDO
What do you want ?
Ficção Adolescente«Τι θες;» τον ρωτάω. Με ακολουθεί τόση ώρα, κάτι θα πρέπει να θέλει αλλιώς είναι απλά ανώμαλος. «Τι σε κάνει να νομίζεις πως θέλω κάτι;» ρωτάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Είναι ελκυστικός και το ξέρει,όλοι στο σχολείο το ξέρουν. «Με ακολουθείς.» λέω...
