Unforgotten [Baguio Series #5]

48

48

"Medyo maluwag po yata sa part na ito," sabi ko habang itinuturo ang parte ng gown.

Mila went to me as I explained to her the parts that I want to adjust. The last time I went here, sakto naman ang sukat. Bakit ngayon parang ang luwag sa akin?

"Mukhang stressed kayo, Ma'am. Ang laki po ng ipinayat niyo."

Napaawang ang bibig ko sa sinabi niya. I looked at myself at the wide mirror that shows the reflection of my full body, wearing this spaghetti strap beaded tulle gown. Just like what Tyrone wants me to wear, it is a champagne-colored gown. And just like Mila said, pumayat nga talaga ako.

In less than two weeks, Lola Elsa's birthday will be celebrated in Baguio. Halos two weeks na simula noong nakipag-hiwalay sa akin si Tyrone at hanggang ngayon, hindi pa rin kami nagkakausap.

I tried calling him yesterday but he's not answering my calls. Minsan iniisip ko, baka busy lang siya sa hospital. Pero madalas . . . naiisip kong baka ayaw na talaga niyang makipag-ayos sa akin.

Nang matapos kong ipa-adjust ang gown, umalis na ako ng boutique at sumakay ng sasakyan. I drove away the place and went to where I'll surely see him.

It's Saturday today so there's no work. Pupuntahan ko sana kanina si Deli para samahan ako sa boutique pero umuwi pala si Dion kaya hindi na lang ako nagpasama sa kan'ya.

Buti pa siya, inuuwian.

Nang makarating ako sa hospital kung saan nagta-trabaho si Tyrone, nakaramdam kaagad ako ng kaba. Nag-park ako sa parking lot ng hospital at bababa na sana nang makita ko ang reflection niya sa side mirror ng kotse ko.

I gulped as I watch him drink his coffee while he's using his phone. Nagmamadali kong kinuha ang cellphone ko at tinawagan siya. Nagsimula na siyang maglakad palayo sa kotse niya nang bigla siyang mapatigil sa paglalakad.

He stared at the screen of his phone--maybe because my caller ID shows unwanted.

Unwanted . . .

Just by the thought of my calls, being unwanted now, irks me. You don't want me to call you anymore, love?

I watch him stare at his phone until the ringing ended. Nag-uumapaw na sakit ang nararamdaman ng puso ko nang literal na hindi niya sinagot ang tawag ko kahit na alam niyang tumatawag ako.

Nanginginig at umaahon ang dibdib kong ni-dial ulit ang number niya habang tinatanggal ang pagkakakabit ng seatbelt sa akin. Pinanood niya lang ulit ang pangalan ko sa screen ng cellphone niya at hindi ito sinagot.

Sa ikatlong pagkakataon, tumawag ulit ako sa kan'ya, kasabay ng pagbukas ko ng pinto at paglabas ng sasakyan, tsaka naglakad habang nakatapat sa tainga ang cellphone. Kabang-kaba ako at sobrang sakit para sa aking panoorin siya nang ganito . . . na hindi ako pinapansin.

All those times that I called him . . . lahat ba ng 'yon ay ganito ang ginawa niya?

Nang makalapit ako sa kan'ya, halatang nagulat siya nang makita ako ro'n. He looked at his phone and looked back at me, not knowing where he should look first.

I stopped walking a meter away from him.

"Why aren't you answering my calls?" I asked with my tears pooling on the corner of my eyes, making my vision of him blurry. "Sagutin mo."

He took a sip from his coffee before he answered my call and put his phone on his ear.

"Why?" he asked coldly.

I pursed my lips as more tears pooled on the corner of my eyes as I stare at him--staring at me--while I gulped repeatedly.

"Why are you not answering my calls?"