Kış Gülü (Tamamlandı)

22. Bölüm: Yumruk

Bölüm şarkısı: İkiye On Kala- Gel Deme

Haftada bir bölüm az geliyor dediniz. Cumadan önce yeni bölümle geldim. Bir alkış, bir vote ve bolca yorum alırım.👏👏

Diğer bölümü de cumaya yetiştiremezsem cumartesi atarım. Bölüm gecikeceği zaman panomda duyuruyorum. Bilgilendirme almak isteyenler panomu takip edebilir.

Bu arada, artık 10K olsak mı ya??

Keyifli okumalar!

×××

"Bana 'gel' deme, kendime gelemem.
Geceler beni çok seviyor.
Şalteri olsa da indirsem
Bütün mahalle yanıyor."

Dünden beri dilime dolanan şarkıyı mırıldanırken saçlarımı taramam bitmişti. Başıma beremi takıp yandan saçlarımı tekrar düzelttim. Üzerime kabanımı alıp çantamı koluma taktım. Dün gece yağmur yağmaya başlamıştı ve nihayet biraz biraz kışı hissetmeye başlamıştık.

Kapıya yönelirken aniden açılan kapım ile irkildim. Baş parmağımı damağıma koyup kaldırdım. Bir elim kalbime gitti.

"Neden aniden dalıyorsun içeriye? Korkuttun." dedim ellerini beline yaslayan anneme bakarak.

Bana cevap vermeden üzerimi süzdü. "Nereye?"

Oflayarak göz devirdim. "Sence anne? İşe tabii ki."

Kapıyı kapatarak içeri girdi ve önümde durdu. "O çocukla aranda ne var?"

"Hangi çocuk?"

"Biliyorsun hangi çocuk olduğunu, bilmezden gelme."

Oflayarak beremi çekiştirdim. "İşe geç kalıyorum, görüşürüz."

Yanından geçip gidemeden kolumdan tutulunca gözlerimi kapatıp dudaklarımı birbirine bastırdım. Güzel uyandığım bir gün, en azından birkaç saat güzel devam etseydi keşke.

"Geçen gece neredeydin?"

"Babamın haberi var."

"Neredeydin?"

Kolumu elinden kurtarıp karşısına geçtim. "Paktaydım."

"Parktan geldikten sonra? O çocuğun evine girdin, değil mi?"

"Neden merak ediyorsun?" dedim kızarmaya yüz tutan gözlerimi kırpıştırarak. "Gün boyu ne yedim ne içtim diye merak etmiyorsun, acaba otobüsü kaçırdım mı ya da gece geç saatlere kadar çalıştığımda eve ne ile döndüğümü de merak etmiyorsun. İnce giyinip evden çıktığımda üşüdüm mü diye ya da ne bileyim bir sıkıntım var mı diye sormuyorsun. Ama tek merak ettiğin bu mu? Dün gece neredeydim?"

Dudaklarımı ıslattıktan sonra yüzümü çevirdim. "Harika."

Yanından geçecekken önüme çıktı tekrar. "O fotoğrafları gördüm. Daha doğrusu herkes gördü."

Gülerek başımı salladım. "Mahallenin gün grubunda fotoğraflarımın ne aradığını sormak isterdim ama sormuyorum. Ne haliniz varsa görün."

"Utanç verici."

Başımı kaldırıp baktım. "Ne?"

"Kızımın farklı farklı erkeklerle bir sürü fotoğrafının herkesin dilinde olması utanç verici."

Gülümsedim. "Senin de utanabildiğin şeylerin var olması ne ilginç."

"Feyza." dedi sert sesiyle. "Haddini bil. Hadi, Arda'nın arabasından inerken fotoğrafının olmasını anlayabilirim. Ama o, ne idiği belirsiz çocuk? Kim olduğunu bilmediğimiz bir çocukla dip dibe sarmaş dolaş olmanı nasıl açıklayacaksın? Bu bir de herkesin gördüğü taraf. Gecenin bir vaktinde onun evinden çıktığını Allah'tan bir tek ben gördüm."