Kış Gülü (Tamamlandı)

42. Bölüm: Kış Gülü

Bölüm medyası: Feyza ve Bedir (temsili)

Bölüm şarkısı: Kaset- Sevmek Güzel

×××

Kabuslarımızı, hayatımızdaki kaçmak istediğimiz gerçekler oluşturur. Kabuslar, yüzleşmekten korktuğumuz şeyleri en savunmasız anımızda kaçamayacağımızı bilerek yüzümüze yüzümüze vurur.

Benim kabusum da Arda olmuştu. Saatlerdir uyumadığım için yorgundum ve yatıp uyumak istemiştim ama ikidir beni yoklayan kabuslarım daha fazla uykuya izin vermemişti.

Yatağa girdiğimden beri toplasan iki saat uyuyabilmişimdir. Hâlâ yorgun hissediyordum ama daha fazla uyuyabileceğimi de sanmıyordum. Şu an için uyku demek Arda demek gibiydi.

Yatağın başında oturan ablam kalktığımı görüp ayaklandı. "Ne oldu ablacığım? Bir şey mi istiyorsun? Söyle, ben getireyim."

"Bir şey istemiyorum." dedim pürüzlü sesimle. "Uyuyamıyorum sadece."

Yorganı kaldırıp yanıma oturdu. Kollarını açtı. Hiç düşünmeden kollarının arasına girdim. Sırtımı sıvazladı. "Geçecek. Bu da geçecek. Birlikte atlatacağız."

Geri çekilip yüzüme baktı. Ardından bakışları boynuma indi. Kızarıktı muhtemelen. Banyoda Arda'nın dudaklarını değdirdiği yerleri tenimi kazıya kazıya silmiştim. Onun dokunuşlarını bedenimde istemiyordum.

"Çok korktum sana bir şey olacak diye, kuzum." dedi yanaklarımı içten bir şekilde öperek. "Çok şükür sağ salim geldin." Omuzlarımdan tutarak biraz geri çekti. "O şerefsiz, sana kötü bir şey yapmadı değil mi?" dedi. Gözlerinden korktuğu anlaşılıyordu. Ben de çok korkmuştum.

"Yapmadı." dedim başımı hızlıca iki yana sallayarak. "Ama yapacaktı."

Tekrar beni kendine çekip sarıldı. Birkaç damla göz yaşı döktüm. "Şşt, tamam güzelim. Geçti. Sakin ol. O bulunacak. Sana ve bize yaşattığı şeylerin cezasını çekecek."

Umarım.

Bir süre ablamla sarıldık. "Annem gitti mi?" dedim.

"Gitti teyzemlerle birlikte." dedi. Zor zamanımda bana destek olacak bir anneye ihtiyacım vardı belki ama artık alışmıştım. Hâlâ şımarık bir çocuk gibi annemi isteyip ablamın emeklerini göz ardı edemezdim.

"Babam?"

"Babam biraz kötü oldu, hava almaya çıktı."

"Bedir?" dedim son bir umut. Ona sarılmaya ihtiyacım vardı.

"Bedir üst katta, Erdem ile birlikte." Başımı salladım.

"Bedir'i çağırmamı ister misin?" diye sordu ablam.

O an Bedir'e olan özlemim fazlaca ağır bastı ve başka şey düşünemeden başımı salladım usulca. Ablam ayağa kalktı ve odadan çıktı.

Üstümde zaten yeni giydiğim eşofman takımı vardı, bu yüzden ellemedim. Banyoya gidip yüzümü yıkadım. Bedir, ağlamamı görmemeliydi.

Banyodan çıktığımda salondan sesler geliyordu. Bedir çoktan gelmişti. Ablam onu çağırınca koşarak gelmiş olmalıydı.

Hızlı adımlarla odaya geldim. Ayakta dikilen ablam ve Bedir'i görünce ona doğru ilerledim. "Bedir."

Bedir sesimle birlikte bana döndü ve kollarını açtı. "Gel güzelim."

Ben kollarının arasına girerken ablamın "Ben yukarıdayım." dediğini duydum. Cevap vermedik. Kapı kapanma sesinden bir süre sonra ayrıldık. Bedir yanaklarımı avuçlarının içine hapsetti. "İyi misin güzelim? Uyuyamadın mı?"