MAHPERİ (Mafya Serisi: 1)

10. Bölüm

10. Bölüm: Yıkılan Mesafeler

"Mevcut bir savaşın ortasında evim beni terk etmiş."

"Abi kötü bir şey demiyorum ki niye celalleniyosun?" Burun kemerini sıkıp derin derin nefesler eşliğinde sakinleşmeye çalıştı.

"Ferhat izin ver kıza. Ne olacak ki bırak gitsin." Abim Arya'ya kötü bir bakış attıktan sonra oflayarak odadan çıktı.

"Ben onu ikna ederim sen merak etme." Arya'ya gülümseyip bende odalarından çıktım.

Uyandığımdan beri abime akşam Azerle çıkabilmek için yalvarıyordum.

Kahvaltı da bir o kadar gergin geçmişti ve Yıldız'ın kötü bakışları üzerimden hiç çekilmiyordu.

Aynı zamanda babamdan işitmeyi beklediğim azarı henüz duymamıştım. Gerçi en son evime geldiği günden beri benimle hiç konuşmamıştı.

Abimler işe giderken babamda peşlerine takılmış gitmişti. Yıldız'da evin hanımı gibi davranarak kahvesinin bahçeye gelmesini emretmiş çıkmıştı.

"Mahperiii." Üstüme binen yükle bağırsaklarım dışarı çıktı.

"Arya sen abimle takıla takıla öküzleşmişsin."

Kollarını göğsünde bağlayıp dudaklarını sarkıttı. "Aşk olsun Mahperi. Ben senin için abinden yalvar yakar izin alayım, sen? Öküz de bana."

Allaah. İzin mi demişti o? Aferim kız sana. Anlık iyi bir görümce olma kararı aldım. "Ciddi misin? Oh be. Resmen üzerimde sıkı yönetim ilan edilmişti."

Yarım ağız sırıtıp saçlarını sırtına savurdu. "Ee bu iyiliğimi unutmazsın artık."

"Unutmam tabii." Yanağına sulu bir öpücük kondurup telefonumu almak için odama koşturdum.

Arya'ya çabucak kanım ısınmıştı. Belki de içimde suçluluk duygusu buna bir ön ayaktı. Ama Arya gerçekten mutluluğu hak eden küçük bir kız çocuğuydu.

Makyaj masamın üzerinde ki telefonumu alıp Azer'in isminin üzerine tıkladım.

"Mahperi'm?"

"Azer abimden izin aldım ben. Akşamları çıkabiliriz artık." Sesimde ki heyecanı kontrol altına zor da olsa almıştım.

Kıkırdadı. "Nasıl başardın merak ettim."

"Aldım işte. Biraz uğraştırdı ama olsun."

"Tamam güzelliğim. Akşam alırım seni, yemeğe gideriz?"

"Yemek olmaz. Babam evde ya şimdi. Çene yapmasınlar. Yemekten sonra buluşsak?"

"Pekii. Akşam yemeğinden sonra haber ver bana. Seni almaya gelirim."

"Tamam, görüşürüz."

"Görüşürüz Mahperi'm."

Telefonu kapattıktan sonra ayna da ki yansımamla göz göze geldim. Aptal gibi sırıtıyordum.

Ne çabuk gevşemiştim ona karşı. İki sözü bir bakışı eritmişti tüm buzdan duvarlarımı.

Sırıtan ifadem kayboldu. Başımı sallayıp ona dair iyi olan duygularımı kovalamaya çalıştım.