Mahperi Kurtoğlu & Azer Miroğlu
"Sevme beni. Senin sevmelerine kalmadım ben."
Öfkeyle baktığım hareleri gittikçe daha da koyulaştı. Çatılan kaşları ardından tek hareketiyle yüzümü soğuk duvarla sırtımıda sıcak göğüsüyle buluşturdu. Vücudunu daha da...
"Her geçen gün daha da kayboluyorum ve kimse görmüyor."
. . . .
Önümde ki sonsuz deryayı izlerken hayatımın nasıl ellerimin arasından kayıp gittiğini düşünüyordum.
Annemi bir sene önce bugün kaybetmiş üç anlayışsız abi, bir berbat baba, bir geri kafalı dede ve her fırsatta benim ve rahmetli annemin üstünden zehirli laflarını esirgemeyen bir babanne ile başbaşa kalmıştım.
Hiçbirinin ne ölümcül bakışlarına ne de zehirli sözlerine daha fazla dayanamamış hepsini Trabzonda bırakarak İstanbul'a okul bahanesiyle gelmiştim 2 ay önce.
Okul bahanesiyle gelmiştim ama okula gitmiyor bütün gün İstanbul'un sokaklarını, tarihini, tüm güzelliklerini keşfediyordum. Bugün de şehirden çok uzak bir uçurum kenarına gelmiştim.
Denizin hırsla çarpan dalga sesleri beni inanılmaz bir huzura kavuşturuyordu. Suyun sesi bile bu kadar huzurluyken bir de içinde olsam nasıl olurdu acaba ?
Beyaz elbisemin eteklerini sıkan ellerime baktım. Parmak boğumlarım beyazlaşmıştı. Tekrar denizin hırçın dalgalarına baktım. Ne güzel bir görüntüydü bu böyle.
Bir adım daha attığımda bakışlarım doğmak üzere olan güneşe çevirdim. Yüzüme yayılan gülümsememle eteklerimi serbest bırakıp kendimi sonsuzluğa bıraktım.
Düşerken ki yüzüme tokat gibi çarpan rüzgar nefesimi kesiyordu. Bir dakikadan daha az bir sürede vücudum hızla suyla buluşmuştu. Binlerce iğne aynı anda batırılmış gibi bir hissiyat yayıldı bedenime.
Vücudum suyun karanlığına batarken zorla açık tuttuğum gözlerim yanıyordu.
'Güzeller güzeli kızım'
Kulağıma dolan nahoş ses içimi kıpır kıpır etti. Sanki annemin sesiyle beraber yüzüde görünür olmuştu.
'Mahperi'm benim, asil kızım'
Elimi anneme uzattım ama uzattığım gibi yukarı doğru gitmeye başladı. Gülümsemem kayboldu. Gidiyordu annem, yineden.
Anneme yetişmek için peşinden gittim. Gittim, gittim.
Sudan kafamı çıkarmamla oksijen diye yalvaran ciğerlerim bayram etmeye başladılar. Derin derin nefes almaya devam ederken suyun içinde dönüp durdum. Belki annemi görürüm diye.
Ama yoktu.
Kafamı iki yana sallayarak bulanıklaşan zihnimi ayıltmaya çalıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nefes alışverişlerim normale döndüğünde derinliklerden sığlığa yüzerek kıyıya çıktım. Sanırım bu sabah koşusunu yapmasam pek bir şey kaybetmezdim.
