The Princess In Disguise (Under Editing)

Chapter 52: Grateful

“What?! You're gonna do a favor for Vania? At yung kasama pa ako?!” Naiirita kong tugon nang sabihin sa akin ni Luk na humingi si Vania ng favor sa kanya na makasama kami ngayong araw.

“Oh com'on. Pumayag ka na. Huli na raw naman na 'to,” pamimilit niya habang magkakrus ang braso at nakasandal sa vanity table ko.

Umiling ako. “You're making it sound that she will be gone forever. Anong huli? But still...no! Ayokong sumama sa isang utak kriminal.”

“Anastasia! That's rude. Pero alam mo, you should prepare already,” Luk stated. Umalis siya sa pagkakasandal niya at tinitigan ako sa mata. “I'll be back in 20 minutes. Pagdating ko, dapat nakabihis ka na.”

I shook my head as I crossed my arms. “Parang kailan lang ang cold ng trato mo sa kanya ah. What happened?”

Instead of answering, he turned his back on me and walked nonchalantly. “20 minutes.”

Naiwan tuloy akong masama ang loob. I don't really want to go. Hindi ko ma-imagine ang sarili kong nagpapanggap na okay lang ang lahat sa harap niya. Andami niyang atraso sa akin. First, she put me and Luk on danger when I ran away from my wedding. She is also the reason why Lola Emilia died. Then, she tipped the DE about our location that's why I was shot on my shoulder. Siya ang dahilan kung bakit napupunta ako sa panganib, at ang masama do’n, nangdadamay pa siya ng inosenteng tao.

Matapos ang ilang minutong pagbabalik sa nakaraan, I felt a tear fell down, but at the same time, my hands are also clenched. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko. Maybe I'm sad dahil may mga pinagsamahan kami na mahirap kalimutan, at galit din ako sa mga ginawa niya. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko sa kanya. Ang bigat ng pakiramdam ko.

I was about to lay on the bed again when my cellphone rang. It's Luk. “What do you want?”

I heard him chuckled slightly. “I miss you.”

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. “Umayos ka nga! Ano bang kailangan mo?!”

“Just kidding. Magdisguise ka pa lang konti. Para hindi ka makilala sa pupuntahan natin.”

I rolled my eyes. “Do I really have to go?”

“Yes, so go get dressed. Bye. Love you.”

“Lucind!” Saway ko sa kanya. Narinig ko naman siyang natawa pero in-end na niya ang tawag.

Napailing na lang ako habang walang ganang kinukuha ang mga damit at gamit na kailangan ko.

I had to be in disguise again. Argh. I have to wear this brown wig on ponytail, the eye glasses, and of course a slight make-up. I fixed some details on my face para hindi ako makilala, then after that I jump into this white oversized polo and blue jeans.

Maya-maya lang ay narinig ko na si Luk na kumakatok sa pinto ng kwarto ko. “Anna, 20 minutes is over!”

“Yeah, right. I'm coming!”

Kinuha ko lang ang sling bag ko na may laman ng mga gamit ko at tumakbo na palabas ng kwarto.

“Do I really have to do this?” I asked unenthusiastically. Sunod kong ini-lock ang kwarto ko.

Tumango naman siya habang pinapa-ikot ang susi ng kotse niya. “Yes—”

“But—”

“And no buts. Tara na.” Wika niya at pinangunahan ang daan.

Nakasimangot naman ako pero patuloy ko pa rin siyang sinusundan. Pansin ko lang, kahit medyo malayo siya naaamoy ko pa rin ang pabango niya. Ang cringe mang sabihin pero ang bango nito, at the same time, familiar ang amoy. Then I remembered when and where did I smell that perfume. No’ng birthday ko, habang isinasayaw niya ako sa gitna ng dance floor. I was referring to the green-eyed man na sure akong siya 'yon.