I Love You, In Heaven(ILM SERIES #1)

Chapter 35

WARNING: Self-Harm

All the pain I’ve felt and faced when I was alive, was the result of my bitterness and burden I carried for so long.

Mga luha ko na iniiyak noon na hindi ko alam para saan, ‘yung mga panahon na may gusto akong balikan pero hindi ko alam saan at ang isang bagay na hinahanap ko sa mundo na kahit pera hindi ko magawang mahanap.

Lahat ng ‘yon ay naka-ukit sa aking nakaraan.

Muli kong binalingan ang liham ni sister meralda para sa’kin. Ang pagkakasulat ay malinis at wala man lukot pero ang papel na ginamit ay halatang makaluma.

Naging kalmado ang paghinga ko pero hindi nawala ang sakit ng nararamdaman ko rito.

Biglang bumukas ang pintuan sa library nang dahan-dahan pero nang nilingon ko ito, ay wala man pumasok.

Napakunot ako ng noo at aambang tatayo na nang may humawak sa damit ko. A saw a girl, a young beautiful girl with her doll. Nanlaki ang mga mata ko nang nadiskubri na siya ang unang kaluluwa na nakita ko rito sa langit.

“Elma…?” bulong ko at narealize na si lorry na manika ko ang hawak niya.

Hinawakan niya ang kamay ko gamit ang maliit niyang kamay. It tickles my palm that’s why I feel at ease. Like, she’s holding a bunch of problems but she knows how to deal with it. She’s capable to endure and bear with it. So much light and smooth.

Nauna siya sa paglalakad papalabas ng library habang hindi n’ya ‘ko nililingon man lang.

I look around and there I saw childrens are playing and even nuns are walking around taking care of these children.

Ngunit, hindi ko alam saan ako dadalhin ng batang ‘to. Nakikita ko na naglalakad na kami papalayo sa bahay-ampunan. Hindi niya pa rin binibitawan ang kamay ko at hinihila n’ya ‘ko hanggang sa gate ng ampunan.

Tumigil siya nang nakalabas na kami at humarap sabay tinatanaw ang lugar kung saan siya namulat.

Ngunit habang nakatayo lang siya at pinapanood ang mga batang naglalaro sa loob, unti-unti siyang nawawala na para bang mga papel na unti-unting napupunit. She’s fading and just like a thin pieces floating and taking by the winds into nowhere, she’s gone.
Wala na siya, hindi ko man lang nayakap siya sa huling sandali.

“Elma…” A voice of a lady called my name.

Lumingon ako ro’n at nakita kong nakatayo si sister meralda. With her teary eyes, I can tell how she’s happy. Iba ang mga luhang nakikita ko sakaniyang mga mata. “Come here” and just like a déjà vu, I heard the word again and made me even at peace.

I ran towards her and hug her. “I’m sorry, sister! Sorry… I… I didn’t know. I was despair for so long that it took me a thousand tears to find my way home to you. Sorry I left you alone, sister! Sorry!” Eto na naman ang mga luha ko na para bang hindi napapagod magpasikat at lumabas.

Narinig ko na nagbuga ng hininga si sister, “Hush…” while she keeps on caressing my hair, “It takes a journey to find our way home, hija. Even if we get lost, we will find our way home. Kaya minsan nawawala tayo sa sarili nating dikreksyon ito ay para maka-diskubri ng mga bagay na madadanaan natin pauwi sa ating tahanan” she said it so calmly. She never missed this opportunity to teach me, again.

“D-Do you resent me, sister? For leaving you a-alone?” I bite my lower lip.

Umiling siya at mas hinigpitan ang yakap niya, “Hindi kailanman ako nagtanim ng sama ng loob o hinanakit sa’yo, elma anak. Hindi kailanman. After all, I never regret it” she planted a soft kiss on my hair.