Babaanneme iyi geceler öpücüğü verip yatağıma yerleştim tam dalıcakken yine aynı kabusları görmekten korksamda, çok uykum olduğu için gözlerimi kapatıp kendimi uykuya bıraktım. Yine aynı şeyleri görüyordum geçmişimi...
Eskiden iki katlı lüks bir evde yaşardık ailem bir şirketin ceo su olduğu için ikizim ve benimle fazla ilgilenemezlerdi, hatta eve geç saatlerde gelirdiler ama babannem sürekli bizim eve gelip yuna (ikizimiz) ve benimle ilgilenirdi. Her şey güzeldi taki 5 yaşında özgünlüklerimiz çıkana kadar bunun güzel bir şey olması gerekirdi ama benimiçin değildi.
Kardeşimin özgünlüğü ay ışığını kontrol etmekti benimki ise güneşışığını ben güneş ışığını içime çekip katı bir şekilde vücumdan çıkarabiliyordum elbette havalıydı ama bana zarar veriyordu, içimde topladığım güneş ışığını kontrol edemiyordum ve kollarımda yanıklar oluyordu kardeşim ise benim aksime özgünlüğünü ay ışığından alıyordu ve onda herhangi bir yan etkisi yoktu ailem özgünlüklerimiz çıkınca ikimize farklı davranmaya başladılar...
Kardeşim özgünlüğünü kullanarak insanlara hava atardı akşam arkadaşlarını eve çağırıp ay ışığını kullanarak şekiller yaparak onları etkilerdi ben ise yanıklar olmasın canım acımasın diye kullanmazdım. Aileler çocukları arasında nasıl ayrım yapar diye düşündüm bunca zaman ama yapıyorlarmış yaptılar. Kardeşim ilkokukda bir sürü arkadaş edinmişti ben ise özgünlüğünü doğru düzgün kullanamayan sıkıcı bir kişi olarak tanınırdım ve arkadaşım yoktu taki o güne kadar.
Sıramda otururken yanıma biri geldi saçları kızıl yeşil gözlü bir erkek çocuktu bana bakıp
???:neden yanlız oturuyorsun herkes dışarda oyun oynuyor, dedi
ben tabiki dona kalmıştım ilk defa yanıma gelip biri benimle konuşmuştu ona dönüp cevap verdim
yumi:Galiba beni sevmiyorlar ben sıkıcı özgünlüğünü kullanamayan biriyim, dedim bunu derken hafif gözlerim dolmuştu.
???:Ben Ren senin adın ne? Dedi gülümseyerek
Yumi: Ben yumi, Yumi Suzuki. Dedim.
Ren:hadi arkadaş olalım yumi ,dedi
yazar:bu arada alta Ren'in görünüşünü koyuyorum
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ve bir arkadaşım olmuştu gerçekti, gerçekten ilk arkadaşım o günden sonra hayatım değişti her gün yanıma gelip benimle konuluyordu özgünlüğümden bahsetmiştim ve oda bunun çok havalı olduğunu ve elbet bir gün benimde çok güzel bir şekilde özgünlüğümü kullanabileceğimi söylemişti. Onun özgünlüğü bitkileri kontrol edebiliyordu ve bana hergün bir çiçek yapıp kulağımın arkasına takardı. Eve birlikte yürürdük sokaklarımız aynıydı ikizimde bizimle gelirdi, ama konuşmazdı önümüzden hızlı hızlı yürüyüp giderdi bir gün okul çıkışı yine eve gidiyorduk ve Rene el sallayıp eve girdik.
Şaşırmıştım kapıda annemle babam bizi karşılamıştı hemen yuna onlara sarıldı ben ise neden geldiklerini çözmeye çalışıyordum bu saatte asla evde olmazlardı annem (hiyori) salona geçmemizi söyledi.
salona geçip koltuklara oturduk babannemde tekli koltukta oturuyordu. babam söze girdi (akira)
Akira: Kızlar sizinle açık konuşucam Yuna seni yurt dışına bir özel kahramanlık akademisine kaydedicez orda sıkı eğitim alıp en iyi kahraman olucaksın, dedi.(UA değil bu arada)
Çok şaşırmıştım nerdeyse orta okula geçicektin böyle bir fırsat çok güzel olurdu ama neden yuna neden sadece o neden ben değilim yuna şaşkın ve sevinçli gözlerle babama baktı ve ayağa kalkıp
"YAŞASIN BENDE BİR KAHRAMAN OLUCAM HEMDE YURT DILINA GİDİYORUM!!!!"
diye bağırdı annemle babam mutluydu ben ve babannem hala şaşkındık ve bir anda ayağa kalkıp bağırdım
"NEDEN SADECE YUNA GİDİYOR NEDEN HER ZAMAN O BENDE SİZİN KIZINIZIM NEDEN BENİMLE DE ONUNLA İLGİLENDİĞİNİZ GİBİ İLGİLENMİYORSUNUZ"
babannem yanıma gelmişti ben ağlıyordum bana sarıldı bir süre sessizlik oldu ve babam konuştu
Yumi senin özgünlüğün kahramanlığa uygun değil sen babannenin yanında kalıp eğitimine burda devam ediceksin seeiniçin daha uygun. Dedi artık bir şey duymak istemiyordum evden koşar adımlarla çıktım babannem "YUMİ!" Diye arkamdan seslenmişti ama şuan kimseyi duymak istemiyordum. bir parka geldim ve ağacın altına oturup ağlamaya başladım kendi kendime söyleniyordum
G-Görüceksiniz b-b-ben *hıck* bir k-kah raman *hıck* o-olucam
Ağlıyordum kimseyi umursamadan ağlıyordum omzumda bir el hissettim arkamı döndüğümde ren ordaydı bana baktı ve yanıma çömeldi çok telaşlıydı benimiçin endişelenmişti korkak gözlerle
"Yumi hey sorun ne neden ağlıyorsun incindinmi yoksa."
dedi ve telaşla bana baktı bir yerim incinmemişti ona bakarak
"Ren s-sence *hıck* kahraman olabilirmiyim." dedim Bana sarıldı ve
"Yumi birlikte 1numaralı kahraman olucaz ve seni kimağlattıysa onları birlikte dövücez"
dedi ve kafamı okşadı ona bakıp yarı üzgün yarı mutlu şekilde gülümsedim ve bana
"geç oldu Babannen merak etmiştir hadi eve gidelim"
Kafamı olumlu şekilde salladım ve elimden tutup eve gittik giderken, beni evinin camından ağlayarak parka koşarken gördüğü ve seni takip ettiğini söyledi eve giderken olanları anlattım ve sürekli bana gülümseyip "ben her zaman yanında olacağım" diyordu rahatlamıştım yanımda birinin oldupunu bir arjadaşımın olduğunu bilmek beni rahatlatmıştı eve gittiğimde kimseyle konuşmadan odama çıktım aşşağıda bir şeyler konuşuyorlardı sesler buğuktu ama anlıyordum yarın en erken uçakla Yuna ile ailem yurt dışına gidiceklerdi ve bende babannemle yaşıcaktım onlardan kurtulduğuma sevinmiştim ve o gün söz verdim "Kahraman olucam görüceksiniz" Dedim ve gözüm yaşlı olarak uyandım etrafıma baktım ve tine aynı kabusları gördüğümü farkettim yani geçmişimi...
Selam herkesee👋 çok anlaşılır bir bölüm olmadı umarım sıkılmamışsınızdır ilerki bölümlerde daha çok olaylar yaşanacak ve biliyorum şuan bnha karakterleri daha gelmedi ama geçmişimizi bilmeden hikayeye başlayamazdım umarım sevmişsinizdir oy kullanmayı unutmayınn 💫💕
