TAFLAM BOOK 1: The Awesome Five Leader And Me [COMPLETE]

TAFLAM 43: Ending her dream

Kahit sino man ang makakakita sa akin ngayon ay aakalaing may malubha akong sakit, maputla ang mukha ko at sabog rin ang buhok ko.

Though i feel something uneven to me right now, I feel like vomiting again, I already vomit a couple of times already and I haven't get out of the bathroom yet when i feel that I want to puke again.

What's happening with me? Epekto ba ito ng pag-iyak ko ng magdamag? O may nakain lang talaga akong hindi nagustuhan ng tiyan ko.

Watching myself in the mirror of the bathroom I pitied myself as the tears began dripping on my cheeks. Hanggang kailan ako iiyak? Hanggang kailan ko mararamdaman ang ganitong sakit? Na halos durugin at pirapirasuhin na ang puso ko.

With my situation right now ay nagawa ko paring maligo at mag-ayos ng sarili para sa date namin ni Raven. I was shocked last night when I received a couple of message from him and asking if I am free this day to have a date with him and I said yes, dapat masaya ako dahil sa wakas magkikita muli kaming dalawa, mahahawakan at mayayakap ko na siya muli.

But I knew better, baka sa date na naming ito sabihin niya sa 'kin na may fiancee na siya at nais na niyang makipaghiwalay sakin. It's hurt thinking raven breaking up with me, and it's too painful knowing that the person I love betrayed me, and make me feel worthless.

He promised to love me till eternity... Ngayon ko napatunayan ang kasabihan na promises are meant to be broken.

Raven make me feel that promises are worthless because in the end he will broke that promised, sana hindi na lang siya nangako, sana wala na lang pangakuan na naganap. Edi sana hindi ako umasa na end game namin ang isa't isa, hindi sana ganito kasakit ang nararamdaman ko.

Thanks to the makeup that cover up my pale face and eye bags. I looked human now, I looks okay but I knew very well that I'm not.

When I go downstairs, I was surprised seeing Raven sitting on the sofa of our living room while sipping a cup of coffee. I was shocked, he's early than expected, 9am ang usapan namin, nang tingnan ko ang pangbisig kong relo ay pasado alas otso pa lang ng umaga.

Nagmamadali naman yata siya.

Gustong gusto na ba niyang mag-break kaming dalawa, para maging malaya na siya kasama si Melissa?

Pasimple kong hinimas ang aking dibdib, naninikip ang dibdib ko at hindi ako makahinga sa sakit. Iniisip ko palang 'yon, paano pa kaya pag kay Raven na mismo nanggaling na gusto na niyang makipaghiwalay sa 'kin. Baka mag-breakdown na ako sa sakit, baka hindi ko kayanin.

Nang magtama ang mga mata naming dalawa ay agad kong napansin ang pasa niya sa kaliwang bahagi ng labi niya. It must be the cause of steven punch.

I saw guilt and longing in his eyes with it met mine. Tama ba talaga ang nakikita ko? O baka mali na naman ako.

Hindi ako nagpahalatang may alam na ako sa sekreto niya, I want this day to be special. I want to be with him without thinking of the consequence, I want to hug and kiss him the way we did before, noong hindi ko pa alam na sinasaktan na niya pala ako.

When I stood beside him, I immediately force myself to smile, even though i want to slap him and cry myself for the pain I'm feeling right now. "You're so early. Ang aga mo naman sa usapan."

Gustong gusto mo na bang wakasan ang relasyon na 'to?

Hinintay kong magsalita siya pero nagulat na lang ako ng higitin ako ni Raven para yakapin at ikulong ako sa bisig niya. Gustong gusto kong umiyak at yakapin siya pabalik. I feel safe in his arms, I feel home.

Gusto ko na lang manatili sa yakap ni Raven habang buhay. Pakiramdam ko wala akong problema haharapin basta yakap niya ako, pakiramdam ko ako parin ang mahal niya.