𝑶𝒕𝒉𝒆𝒓 𝑯𝒂𝒍𝒇 |𝑱𝒊𝒎𝒊𝒏✔

④①

Sınırın bu kadar hızlı geçeceğini tahmin etmiyordum. Butter mv teaser'ı gelmeden bölümü atmak istedim.

Oy sınırı=88

Keyifli okumalar
🐬💛

Bir elimde market poşeti tutarken, diğer elimde de telefonum vardı. Bugün cuma olduğu için film gecesi yapmaya karar vererek biraz kafa dağıtmak istemiştik. Tabii ki Jinsoul Jungkook'un gelmesi için baya bir ısrar etmişti. Eh, o gelmişken Taehyunguda çağırmaya karar vermiştim. Ben önden eve gidiyordum,diğerleride birazdan burada olurlardı.

Birlikte en son ne zaman bir şeyler yaptığımızı hatırlamıyordum bile. Eskiden kesinlikle böyle değildik. Evet, çoğu zaman kavga ediyorduk ama ne olursa olsun o benim en yakın arkadaşımdı ve ondan gittikçe uzaklaştığımı hissediyordum. Eskisi gibi değildik. Eskiden kavgalarımız bile ciddi olmazdı ama şimdi her şeyin değiştiğini hissediyordum.

Büyümüştük ve bununla birlikte dertlerimizde bizimle birlikte büyümüştü.

"Babandan nafaka alacağım zaten ama yinede çalışmam gerekiyor. Eski işime geri döneceğim. Bunun için bir kaç arkadaşımla görüşme yaptım."

Annemin hattın diğer ucundan çıkan kendinden emin sesi istemsizce gülümsememe sebep oldu. Babamla sonunda boşanmışlardı ve uzamadığı için memnundum.

"O adamın parasını kullanmayı hiç istemiyorum."

Elimde tuttuğum market poşetini sıktım. Babamı düşünmek çoğu zaman beni geriyordu. Ama bir yandan da üzgün hissediyordum.

"Öyle bir şey yok Lena. O hala sizin babanız ve size bakmak zorunda." Ardından sıkıntılı bir nefes verdiğini işittim. "Özelliklede yaptığı iğrençlikten sonra."

Her ne kadar şu an yolda yürüyor olsamda, bir kaç saniyeliğine gözlerimi yummuştum. Onları yeniden açtığımda ise etrafı bulanık görmeye başladım.

Yine duygusallığım tutmuştu.

Babama karşı çok öfkeliydim. Bizi hiçe sayarak annemi aldatmış olduğu gerçeğini asla kabullenemiyordum. Üzerine birde ortalarda yoktu.

Yanıma gelmesi için ölüp bitmiyordum ama bir tarafım gelmesini istiyordu.

Bizi aramıyordu bile. Her şeyi bu kadar çabuk unutmuş muydu yani? insan kendi ailesini nasıl unutabilirdi ki?

"Orada mısın?"

Annemin sesini duymamla birlikte kendime gelmeye çalıştım ama göz yaşlarım ben daha onları tutamadan kendilerini serbest bırakmıştı.

"Evet."

Sesim ağladığımı belli edercesine titrek çıktığında, içimden küfür ederek kendime sövdüm.

"Lena, sen ağlıyor musun?"

Annemin sesi çok endişeli çıkmıştı. Onunda kafasının zaten yeterince dolu olduğunun farkındaydım. Babamdan boşanmıştı ve iş arıyordu. Hal böyle iken birde benim için üzgün hissetmesini istemiyordum.

"Hayır, ağlamıyorum."

Sesim bu kez daha normal çıktı ama hala bir kırıklık vardı. Annemin buna kanmayacağını çok iyi biliyordum.