B'A'L

Gerçek Sevgi?

Bazı cümlelerim dile gelmiyor,gelirse çok dağılacağım gibi.Her şeyi yazamıyorum, eskisi kadar kolay da değil yazmak.
Nefes kesen cümleler kuruyor zihnim,
okudukça kan fışkırıyor soluklarım.
Veda kokan, ölüm kokan cümleler cirit atıyor hapsolmuş zihnimde.
Düşüncelerimi, hislerimi özgür bırakamıyorum.
Hep bir fark edilmeme, kötü olduğumu göstermeme çabası içindeyim.
Zihnim yorgun, kalbim yorgun.
En önemlisi cümlelerim dahi yorgun.
Bu bir yıkımsa şayet, yıkımların en hasıdır. ✨

~~~~~~~~~

Adsız:Herkes bu kadar değerliyken gözünde

Adsız:Ben neden bu kadar hiçim?

Adsız:Ben aslında değer verdiğin biriyim...

Adsız:Ama kim olduğumu nasıl söylesem bilmiyorum.

Adsız:Seni kendime aşık etme çabalarım vardı.

Adsız:Ama korkuyorum..

Adsız:Ya kalbini bir daha açmazsan?

Adsız:Bekle Yağmur.

Adsız:Ne kadar acı çeksem de karşına çıkacağım.

Adsız:Seni bana aşık etme çabalarım olmadan,

Adsız:Sadece affedilmek için.

Adsız:Çünkü yoruldum.

Bal'ım:Bilmiyorum..

Bal'ım:Affedilmek için ne yaptığını..

Bal'ım:Tek bildiğim,

Bal'ım:Gerçek sevgi insanı yoruyor.

Bal'ım:Sen, beni gerçekten seviyor musun?

Adsız:Buna inanmıyor musun?

Bal'ım:Bunu hemen kabullenemem.

Bal'ım:Çok insan çıktı karşıma öyle.

Bal'ım:Sensiz nefes alamıyorum diyecek kadar.

Bal'ım:Ama kimse beni o nefessiz kalacak kadar sevmedi.

Bal'ım:Sen söyle.

Bal'ım:Sen olsan, hemen inanır mıydın?

Sorumdan sonra cevap yazmamıştı.
Onun hayatıma girişini kabul etmiştim.
Sorgusuz, sualsiz.
Ama sevgisini.
Sevgisine inanabilir miydim?
Menfaat bu zamanda her insanın en kuvvetli duygusu iken, ben beni karşılıksız sevecek birine çabucak inanmalı mıydım?
Belki kırıcı olmuştum.
Ama daha da kırılmak istemiyordum.
Kalbim inciniyordu benim.
Parçalanmış bir şeyi unufak etmeye başlıyordu insanlar.
Nasıl ki bir binanın çoğu camı kırıkken insanlar diğer camları kırmaktan çekinmeyeceği gibi
yaralarınızı, kırgınlıklarınızı gösterirseniz sizi kırmaktan da çekinmezler.
Bu böyledir.
Bu dünyada kimse kimseyi kolaylıkla sevmez, kabullenmez.
Çoğu şey sahtedir, duygudan uzaktır.
Çoğu insan kalpsizdir.
Sadece annemiz ve babamız karşılıksız sever bizi.
Ki bu da hepimiz için geçerli değildir.
Hepimizi sevdiklerimiz kırar, üzer.
Bizi onlar parçalar, onlar hiç eder.
O yüzden öğütleyin kalbinizi.
Kimse uğrunuza ölecek kadar sevmez sizi.
Sizde uğruna ölecek kadar üzmeyin kendinizi.

Yarım saat arayla tekrar mesaj geldi.
Odamda yatağımda uzanıyordum.
Hava yağmurlu ve kapalıydı.
Annemler işe gittiği için odamda kalmıştım.
Telefonu yatağımın üzerinden alıp mesajına baktım.

Adsız:İnanmazdım, haklısın.

Adsız:Çünkü ben bile inanamıyorum seni sevdiğime.

Adsız:Evet, sen sevilmesi gereken birisin.