ARA VERİLDİ. KENDİMİ HAZIR HİSSEDİNCE YENİLEYEREK DÖNECEĞİM.
Yanıma kadar gelip yüzüme doğru eğildi ve gülüp konuşmaya devam etti.
"Kuzeninin ve tüm sevdiklerini de öldücereksin."
Ailem.
Arkadaşlarım.
Hepsini o öldürmüştü.
Ve öldürecekti de!..
Norma...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum canlarım ^_^
Bazı anlar vardır ya içinde ki duyguları veya düşünceleri dışarı vuramazsın. Halbuki çok anlatmak istersin içini döküp rahatlamak istersin. Ama ne kadar istesen de olmaz, Kelimeler ağzından çıkmaz. Sonrasında oturur sessizce ağlarsın...
Şuan buna benzer bir durum yaşıyorum. Yaşadıklarımı anlatmak bana ne kadar ağır geldiklerini söylemek istiyorum ama olmuyor. Ben kızların öldüğünü öğreneli 2 saat geçmiş yatakta uzanıyordum. Isaac ve diğerleri bana bir şeyler soruyorlar. Fakat cevap veremiyorum. Şuan da başka bir yerdeydim. Bedenim onların yanında ama ruhum...
Ruhum bambaşka bir yerde. Yalnızlığın hüküm sürdüğü kimsenin uğramadığı bir yerde oturdu ağlıyor. Gözümden bir damla yaş akmazken ruhum hıçkırarak ağlıyor...
Isaac'ın kolumu dürtmesi ile kendime geldim. Boş bir ifade ile yüzüne bakıp benden hiç beklenmeyecek bir hareket yaparak boynuna sarıldım ve ağlamaya başladım. Isaac başta şaşırdı fakat o da sonrasında yavaşça bana sarılıp;
"Rüya bak bizi çok korkutuyorsun noldu ? Telefon da bir şey mi gördün iyi misin?"
"Isaac be-ben en yakın dostlarımı kaybetmişim." Dedim ve ağlayarak daha da sıkı sarıldım. Bana güven veriyordu. Ona sarıldığım da sanki babama veya Mert'e sarılmış gibi olmuştum. Tabi ya babam... Bütün sevdiklerim sırasıyla beni yalnız bırakırken ben burda saçma işlerle uğraşıyordum. Birden sinirle Isaac'tan ayrıldım ve;
"Ya bana kuzenimi zarar görmeden getirin ya da ben geri döneceğim." Dedim. Ya ona da bir şey olursa? Yapamazdım. O ailemden kalan tek insana zarar gelse kaldıramazdım. Herkes bu tepkime şaşırmış olacak ki şaşkın bir şekilde bana bakıp ne dediğimi sorguluyorlardı. Onları daha fazla merakta bırakmak istemediğim için açıklama yapmaya karar verdim.
"Bakın benim ailemden bana kalan sadece kuzenim. Bütün sevdiklerim birer birer beni bırakıyor nolur ona bisi olmadan getirin." Gözlerim dolmuştu. Daha dün gibi hatırlıyordum Selen ile tanıştığım günü , hayat bu işte dün yanında olanı bugün karşına bir daha çıkarmıyor. Derin bir nefes aldım ve diğerlerine baktım. Ne yapacağız der gibi birbirlerine bakıyorlardı. Daha fazla dayanamadım ve ;
