Maniac ~Taekook

25

"Kazandım Jeon. Odaya geri dönüyorsun." Dedi Taehyung zaferle gülümseyerek.

"Alçım çıktıktan sonra dönerim. Şimdi kıyafetlerimle uğraşamam."

Sonuncu olmayı başaran oydu. Ben sondan 3. olmuştum. Kendimden daha aptal insanlar görmek beni güldürüyordu.

"Ben hallederim sen hiç merak etme. Zaten sana yardımcı olmak istiyordum."

"İyi hallet o zaman Taehyung. Beni o odadan kovana kadar elinden geleni yaptın şimdi de geri dönmem için ısrar ediyorsun."

"Hatalı olduğumun farkındayım. Bir savunmam yok."

"Umarım bu sefer aklın gerçekten başına gelmiştir." Dedim göz devirerek.

Haftaya alçım çıkıyordu. Sonrasında da tatile gidilecekti. Kesinlikle zihnimi dinlendirmeye ihtiyacım vardı. Sessizlik ve sakinlik istiyordum. Taehyung gerçekten beni çok yormuştu şu son olaylarıyla.

Onu affetmek henüz gerçekten istemiyordum. Ancak onun geçmişte yaptığı gibi de yan çizip yüz çeviremezdim. Benlik değildi.

"Bebeğim seni taşımamı ister misin? Bir yorgun görünüyorsun."

"Öncelikle bebeğin değilim. İkinci olarak tüm gün yürümek ve emir vermek dışında bir şey yapmıyorum. Bana yağ çekmeyi bırak. Bu şekilde affetmeyeceğim. Hoseok'un odasından eşyalarımı toplamaya gidebilirsin. Ben odadayım."

"Tamamdır güzelim." Dedi kıkırdayarak ve yurda benden önce girdi.

"Taehyung."

Adını dişlerimin arasından söylerken arkasını dönüp göz kırptı. Onun aksine göz devirirken çantamdan anahtarımı alarak odamıza ilerledim.

Bu odadan çıkarken geri döneceğimi bilerek çıkmıştım. Yine de bu kadar çabuk değil.

Telefonum çalarken yorgunlukla çantamı kenara bırakıp kendi yatağıma bıraktım kendimi. Telefonu açıp kulağıma dayarken hafifçe esnedim.

"Merhaba Bay Jeon."

"Bir şey mi oldu? Bayadır aramıyordun."

"Anneniz eve geldi. Bunu nasıl söyleyebilirim bilmiyorum ama üst  kattan sesler geliyor. Yani şey yapıyorlar." Dedi utana sıkıla.

Yattığım yerden hızla doğrulurken gözlerimi şokla açmıştım.

"Tamam. Kapatıyorum şimdi."

Hızlıca annemi ararken sinirden ellerimin titrediğine emindim.

Bu kadın ne bok yiyordu cidden?

Telefonum asla açılmazken babamı aramıştım.

Babama döneceğinden emindim. Ancak aldatarak değil. Babam kendine bunu nasıl yakıştırmıştı anlamıyordum.

İğrençlerdi.

Babam da açmazken Sun Hee'ye bakan hizmetli kadını aradım.

O telefonu anında açmıştı.

"Bay Jeon, bir şey mi oldu?"

"Annem evde mi?"

"Hayır bir saat önce evden çıktı."

"Nereye gittiğini biliyor musun?" Diye sordum.

"İşleri olduğunu iki saate geleceğini söyledi."

"Tamam teşekkür ederim. Kolay gelsin."

Telefonumu yatağıma bırakıp alnımı hafifçe ovarken kesinlikle sinirliydim. Zaten her şey onun yüzünden mahvolmuşken şimdi nasıl böyle bir şey yapabilirdi.