Hayatımın en büyük hatasını yaptığım gecenin bana en güzel mucizesini vereceğini bilmiyordum. Peki nasıl yapacağım? Nasıl olacak? Peki ya o? Kabul edecek mi?
| Changlix |
| Mpreg |
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
° F E L İ X °
Gözlerimi açtığımda doktorlar başımdaydı. Bana bir şeyler söylüyorlardı ama şuanda hiç anlayamıyordum. Tek düşündüğüm Changbin ve ikizlerdi...
Normal odaya alındığımda biraz daha toparlanmıştım. Artık daha rahat görüyor ve duyabiliyorum. Doktor bir aydır yoğun bakımda olduğumu, bebeklerimin sağlıklı bir şekilde doğduklarını söyledi.
Elim karnıma gittiğinde artık düzdü. Bebeklerim orada yoktu. Ama yanımda da yoklardı. Doktor Changbin'in ve bebeklerimin ben uyanmadan önce yanımda olduklarını söyledi. Changbin, ikizlerle birlikte geldiğinde uyanmışım ben, öyle söylediler...
Kapı bir anda açıldığında o tarafa döndüm. Deli gibi görmek istediğim adam şuanda bana kızarmış gözleriyle bakıyordu. Çok zayıflamışsın Changbin...
Göz göze geldiğimiz an ikimizinde gözleri doldu. Sanki gerçek olduğuna inanamıyormuş gibi arkasını dönüp tekrar bana baktı. Sonrası koşarak gelip sarılmaydı.
O benim hastane kokumu içine çekerken bende onun o aşık olduğum kokusunu içime çekiyordum. Geri çekilip yüzümü avucunun içine aldığında ağlayarak konuşmaya başladı.
"Felix ben özür dilerim. Sana bağırdım, kızdım, yanında yatmadım. Off o kadar aptalım ki benim yüzümden ölecektin. Lütfen beni affe-"
Böyle konuşmasını istemiyordum. O yüzden onu dudaklarımla susturmak zorunda kaldım. Geri çekildiğimde serum bağlı olmayan elimle göz yaşlarını sildim.
"Senin bir suçun yok. Benimde hatalarım vardı. Sen sadece haklı olaraktan benim için endişeleniyordun. Sana kızgın veya küs değilim. Kendini suçlama. Affedeceğim bir durumda yok ortada. Çünkü sana hiçbir zaman küsmedim. Seni çok seviyorum Changbin."
O tekrardan dudaklarıma kapandığında bende öpüşüne karşılık vermeye çalıştım. Fazla uzatmayıp geri çekilmişti.
"Bende seni çok seviyorum hayatım. Seni o kadar çok özledim ki... Sen olmasaydın ben ne yapardım? Felix bebeklere bunu nasıl açıklardım? İyiki bizi bırakmadın."
Bebeklerim...
"Changbin bebeklerimiz?"
"Aaa doğru, kapıda bekliyorlar. Hemen getiriyorum bekle."
Dudaklarıma kısa bir öpücük bırakıp hemen dışarı çıktı.
Sonunda...
Sonunda bebeklerimi kucağıma alabileceğim...
Kapı tekrardan açıldığında Changbin kucağında iki bebekle içeri girmişti. İşte o an ne yapacağımı, ne diyeceğimi bilemedim. Bu nasıl bir duygu?
"Minsu ve Mina sonunda babanızla tanışma vakti..."
Changbin bebekleri kucağıma koyduğunda burnumu boyunlarına koyup ikisininde kokusunu içime çekmiştim. Onları öpüyorum, kokluyorum ama doyamıyorum.
