Mucize | Tamamlandı

10. Bölüm🌼

●
●
●

"Her kadın saçma sapan bir adam sevmeden olgunlaşamaz. Muhakkak en güzel duygularını, en ruhsuz adamlar öldürür."

Frida Kahlo

●
●
●

-

Yazar'dan:

Bütün Doğan ailesi, ailelerine sonradan katılan, biricik kızları Umutla birlikte film izliyorlardı. Barış bu durumdan şikâyetçi olduğunu dakikalar ilerledikçe dile getiriyordu. Yine konuştuğunda Deniz abisinden kafasına yediği yastıkla şikâyet etmeyi bırakıp, susmuştu. Melek hanım meraklı gözlerle filmi izlerken bu sırada Faruk bey yirmi sekizinci rüyasını görüyordu. Umut Faruk beyin bu haline dayanamayıp gülmesiyle bütün gözler ona dönmüştü. Hepsi yüzüne konudurduğu minik tebessümle kardeşlerini izliyordu. Tabiki Deniz onlara dahil değildi ama yüz ifadesi yumuşamış ön yargısı azalmaya başlamıştı.

Deniz dakikalardır bu küçük kızın ailesine zarar vereceğini düşünüyordu. Hâlâ aklında bu tür düşünceler dönüyordu ama öncekine göre daha azdı. Deniz, kızın geçmişini çabucak araştırması gerektiğini düşünerek ayağa kalktı.

"Yarın işlerim var erken kalkmam gerekiyor. Ben yatıyorum. Size iyi geceler." Herkeste gözlerini gezdirerek konuştuktan sonra film izleyen annesinin yanına yaklaştı. Saçlarının arasına derince bir öpücük kondurup, annesinin kulağına sessizce fısıldadı.

"Anne erken yat olur mu? Yorgulmanı istemiyorum. İyi geceler..." Melek hanım oğlundan duyduğu cümlelerle hüzünlenerek, bakışlarını oğluna çevirdi. Sıcak dudaklarını oğlunun yanağına bastırıp, hafifçe başını salladı.

"Tamam oğlum. İyi geceler." Melek hanımın kurduğu cümleden sonra Deniz hızlı adımlarla merdivenlere ilerledi. Cebindeki telefonu çıkarıp, arkadaşı Kadiri aradı. Kadirle liseden beri oldukça samimi arkadaşlardı. Bu konuyu konuşmak için ondan çekinmiyordu. Odasına vardığında uzunca çalan telefonda açılmıştı.

"Efendim?" Boğuk gelen ses Kadirin çoktan uyuduğunu gösteriyordu. Uyumakta da haklıydı. Gün içinde çok yoğun olduğu yetmezmiş gibi işine gece de devam ediyordu. Deniz onu bu hâlini her zamanki gibi kızarak hızla konuşmaya başladı.

"Kadir? Hiç gevelemeden direk konuya giricem kardeşim. Biliyorsun biz kardeşimizi bulduk. Yani öldüğünü sanıyordu- neyse bunu sana sonra açıklarım. Senden istediğim şey onun geçmişte yaşadıklarını, aile ilişkisini, yani kısacası her şeyini istiyorum. Bunu yapabilirmisin?" Deniz biliyordu Kadirin yapacağını ama yinede nezaketen sormak istemişti.

"Aynen abicim biliyorum. Sen şimdi kardeşinin ismini falan gönder o iş bende." Kadirin öncekine göre net gelen sesi ayıldığını gösteriyordu. Deniz hemen konuşarak Kadire teşekkür etmeye başlamıştı.

"Tamam kardeşim. Teşekkür ederim. Sende olmasan-"

"O nasıl söz lan. Ayrıca teşekkür falan da etme. Henüz hiç birşey bulmadım." Kadirin bu davranışları Denizi gülümsetmişti. Biliyordu Kadiri, o hep böyleydi zaten. Bir şey yaptığında teşekkür etmemizi istemezdi. Utanırdı.