"Umutlarıma tutunarak mucizeler yarattım."
-
Dışardaki yağmur sesi biraz olsun dindiğinde elimdeki mumu çekmecenin üzerine koydum. Gözlerim yavaştan kapanmaya başlayınca gözümden bir damla yaş yanağıma süzüldü. Sonra ise dudaklarımdan hayatımı tamam...
"Duvarı yıkacak gücüm yoksa, onu yıkmak için kendimi paralayacak halim yok tabi ki, fakat önümde duvar var diye ona boyun eğecek de değilim."
Fyodor Dostoyevski
● ● ●
-
Bugün cumartesiydi.
Saatler 20.13'ü gösteriyordu.
Şafağın ölümünün üzerinden bir gün on bir saat geçmişti.
Dün Şafağı gömdükten sonra öğle vakitleri çittlikten dönmüştük. Normalde pikniğe gidecektik ve eve de akşam dönecektik. Fakat Şafağın ölümü yüzünden büyükbabam ve diğerleri yas içinde oldukları için pikniği ertelemiştik.
Şafağın ölü bedeni gözlerimin önünden gitmiyordu.
Ali Rıza'dan babamgile söz etmemiştim. Eğer onlara söylersem işlerin daha çok karışacağından korkuyordum.
Korkum beynimi ele geçirirken söylememe fikrine kendimi alıştırmıştım. Bu konuyu kapatarak ılık suyun altından çıktım. Bornozuma sarıldığım sırada kapımın tıklatılmasıyla gözlerimi oraya çevirdim.
Adımlarımı kapıya yönlendirerek kilitli olan kapıyı açtım. Kapıyı araladığım da karşımda Barışı görmüştüm. Gülümseyerek dudaklarımı araladım.
"Saçlarımı kurutacaktım. Bir sorun yok inşallah?" Barış başını iki yana sallayarak gülümsedi. Gözleri saçlarımda gezinirken konuşmaya başladı.
"Ben kurutabilir miyim?" Rahatlamış bir tavırla gülümseyerek başımı salladım.
"Çok iyi olur. Zaten kuruturken kolum ağrıyor." Barış içeri girerek çekmecedeki saç kurutma makinesini çıkardı. Fişi prize taktığında aynanın karşısına geçmiştim. Saçlarımı kurutmaya başladığında gülümseyerek onu izliyordum.
İyi bir abi, mükemmel bir kardeş ve harika bir arkadaştı. Onu seviyordum.
Saçlarımı hiç nem kalmayacak şekilde kuruttuğunda makineyi kapatarak çekmeceye koydu. Başka bir çekmeceyi açarak toka çıkardığında saçlarımı örmeye başlamıştı. Heyecanla gülümseyerek sormuştum.
"Saç örmeyi biliyor musun?" Barış kınarcasına bana baktığında minik bir kahkaha atmıştım.
"Tabi ki biliyorum. Burada örgülerin efendisi duruyor." Gülümseyerek ördüğü saçlarımı bağladığında gözlerini bana çevirmişti. "Annemin saçlarını hep ben örüyorum. Seninkileri de ben örerim artık." Gülümseyerek başımı salladım.
"Ben üzerimi giyineyim abi." Banyodan çıkarak giyinme odasına girdiğimde hemen bir pijama takımı alarak giyinmeye başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
