"Umutlarıma tutunarak mucizeler yarattım."
-
Dışardaki yağmur sesi biraz olsun dindiğinde elimdeki mumu çekmecenin üzerine koydum. Gözlerim yavaştan kapanmaya başlayınca gözümden bir damla yaş yanağıma süzüldü. Sonra ise dudaklarımdan hayatımı tamam...
"Hayata mutlu olmaya gelmediğini anladığında, mutlu olmaya başlıyorsun."
Charles Bukowski
● ● ●
-
Ilık su vücudumdan aşağı süzülürken beyin fırtınamda sürükleniyordum.
Bugün alışverişten sonra restorana gitmiştik. Barışın restoran dan eve 100 kilo dönmesini engellemek için 5 dakikada yemeğimizi yiyip kalkmıştık. Barış biraz diretsede mecbur kalkmak zorunda kalmıştı.
Restorandan sonra direk eve gelmiştik. Deniz bizimle gelmeyip restoranda işleri olduğunu ve akşam geleceğini söylemişti. Eve geldikten sonra annemle biraz salonda oturuk. Aldıklarıma baktıktan sonra odama çıkmıştım. Şimdi ise duş alıyordum. Saat epey geç olmuştu. Duştan sonra hemen uyumak istiyordum.
Saçlarımdaki köpükleri yıkayıp hemen çıktım. Bornozuma sarılarak giyinme odama girdim. Dolaptan iç çamaşırı ve pijama takımı alarak giyinmeye başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Giyindiğimde giyinme odamdan çıkıp odama döndüm. Yatağıma oturduğumda kapım tıklatılmıştı. Odama girmek için benden izin bekliyorlardı. Oysaki eski evimde kapım kırılırcasına açılıp kapanırdı. Yüzümdeki hüzünlü tebessümle kapıya bakarken sesimin yüksek çıkmasına özen göstererek konuştum.
"Gelebilirsin!" Benim konuşmamla içeri Faruk bey girmişti. Şaşkın bir şekilde ona bakmaya başladığımda anneme bişey olmuş olması seçeneği beynimden içeri süzülmüştü. Hızla ayağa kalktığımda mırıldanırcasına konuşmuştum.
"Anneme bir şey mi oldu?" Faruk bey gülümseyerek başını sağa sola salladı.
"Merak etme. Annen iyi." Sitem edercesine konuşmasından sonra gülerek yatağa oturdum. Faruk bey hala ayakta beklerken gözlerimi ona çevirerek konuştum.
"Oturun lütfen." Faruk bey hüzünle başını sallayarak yatağa oturmuştu. Bir kaç dakika sessizlik olduktan sonra Faruk bey başını bana çevirerek sessizliği bozmuştu.
"Ameliyat... olmuş. Tedavi işe yaramıyor mu?" Gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı. Konuşmalarımın arasında ise nefes almak için duraksamıştım. Faruk bey benim bu halimi hüzünlü gözlerle izlerken başını reddedercesine salladı.
"Tedavilere yanıt vermiyor. Bir umut için ameliyat oldu. Sadece şuan bir mucize olmasını bekliyoruz." Gözümdeki yaşlarla başımı salladım.
