Hastanedeki basit bir karışıklık birçok kişinin hayatına dokundu.
Küçük bir günahın sonucu melek kadar günahsız bir sabinin şeytanın inine girmesine sebep oldu.
Kelebek etkisi yaratan bu karışıklık gerçekten bir hata mıydı? Yoksa planlanmış bir komp...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkesin o denince zihnine düşen biri vardır ya. İşte bu benden ona ithaf edilmiştir. Boşluğu tamamlamak sizin zihninize kalmış...
♪Güneşin Kızları - Yalnızlıklar♪
♪Sufle-Mücevher♪
♪Adamlar - Doldum♪
Part-1
Kalbimin gümbürtüsü akan serumun sesiyle yarışırken başımı kaldırıp gözlerimi ona diktim. Yeşil gözleri her zamanki gibi çakmak çakmaktı. Duygudan yoksun yüzü solmuş, tepkisiz gözleri üzerimde dolaşıyordu. Yatakta hafifçe kıpırdanıp yüzüne odaklandım. Dışarıdan süzülen sarı sokak lambasının ışığı yüzünün bir kısmını aydınlatıyor, diğer kısmını ise karanlıkta bırakıyordu.
Şu görüntüsünü renklere döksem kalbini anlatan kusursuz bir tablo oluştururdu.
Aydınlıkta kalan yüzü bana olan ilk tavırlarını, karanlık kalan kısmıysa gerçek yüzünün timsaliydi.
"İyileşeceksin." dedi. Gözlerini benden kaçırıp karşı duvara diktiğinde ben dik dik ona bakmaya devam ettim. Kaçmayı bana yasaklayan kendisiyken benden kaçan hep kendisiydi. Aslında kaçtığı ben değil, bana yaptıklarının ta kendisiydi.
"Artık sana inanmıyorum." diye fısıldadım çatallaşan sesimle. İnancımı sömüren bu adama artık bir gram olsun güvenmiyordum.
"Yeni bir hayatın olacak. Belki yeni arkadaşların, belki yeni ailen..." Cümlesini tamamlarken küçük bir tebessümle bana dönüp, "...Belki yeni bir aşkın." dedi.
Acı çekiyordu.
Acı çekiyordum.
"Beni yine terk ediyorsun." dedim zorlukla. Bu farkındalığın bilinciyle kalbimin hızı daha da artmıştı.
Yine terk ediliyordum. Yine... Ailesi tarafından onlarca kez terk edilmiş biri için bu kadarı fazla değil miydi?
İnsanların canları sıkıldıkça bir kedi gibi beni kapı dışı etmelerini artık kaldıramıyordum.
"Ama bu defa farklı değil mi? Sadece buradan değil. Bu defa sen benden de gidiyorsun." dedim, artık konuşmak çok daha zorlaşmıştı. Konuşursam ağlardım bunun farkında olduğumda sustum.
"Senden gittiğim falan yok." dedi sesi ifadesiz ve sertti benim aksime. Oturduğu koltuktan kalktı ve ceketini düzeltip son kez olsun benimle göz göze gelmeden odanın kapısına yürüdü ardından cümlesini tamamladı.
