you get me so high || hyunin

chapter : 5 (M)

5| 6. kat 14. numara

beach weather - sex, drugs, etc.

______________________________________

Bu yaşananların hepsi sikik bir kelebek etkisinden başka bir şey değildi. O gün içerek eğlenmek istemiş, fakat başıma katlanılmaz belalar almıştım. Yaşadığım bu saçma olaylar, bir gençlik dizisinden farksız değildi. Fakat orada ki herkes eğlenirken ben kendimi iğrenç görmekten alıkoyamıyordum.

Her zaman en iyisi, en başarılısı olmak için çalışıp durmuştum. Jisung ve Felix'in festivallere gittiği ve deli gibi eğlendiği yaz ben ders çalışmakla meşguldüm. Herkes aşık olup saçma haraketler yaparken ben çoğu insanı onlara zaman ayıramadığım için kaybetmiştim.

Kendime idealler belirlemiştim. Saygı duyduğum, istediğim ve sahip olduğum çokça değer vardı. Ve şimdi hepsinin gözlerim önünde birer birer çöküşünü izliyordum.

Dünya her zaman çok değişmiş gibi gözükürdü. Ama değişen şey sadece kameralar, kıyafetler ve yol kat eden bilimdi. Onlarca yüzyıl hiçbir insanın düşüncesi değişememişti.

Ve bende bu toplumda kendime bir yer bulmuştum. İçerisinde kendi ütopyamı oluşturabildiğim türden bir yerdi bu. Kendi değerlerime sahip çıkıyor, toplumunda gözüne batmıyordum. Fakat sonunda fark ettiğim ufak bir problem vardı. Düşüncelerim arasında kensimi bulduğumu zanederken, aslında çoktan kaybetmiştim.

Sadece en iyi olmak, takdir edilmek için uğraşırdım. Yıl sonu notları edindiğin arkadaşlıkların, insanların sözleri ağladığım gecelerden önemliydi benim için. Ve sanırım şu an çöküş aşamasındaydım. Basit bir olayın beni bu düşüncelere itebileceği kadar bitik ve yenik durumdaydım.

Sürekli iyi bir gelecek için çabalayıp durmuş ama asla hedefime ulaşıp rahatlayamamıştım. İstediğim gelecekte ne olacaktı? O geleceğe ulaşınca da yine gelecek için çabalamayacak mıydım?

Bu liseye girerken çok çalışmış ve her şeyin buraya girince biteceğini, rahatlayacağımı düşünmüştüm. Buraya girince üniversitem için uğraşmaya başlamıştım. Üniversite de iyi bir iş hayatı için çabalayacak en sonunda ise ölecektim. Ölene kadar, ölmek için çabalayacaktım. Sürekli gelecek için yaşayacaktım. Hayatım bundan ibaret bir boşluktu.

Ezik ve gereksiz hissetmekten çekemiyordum kendimi artık. Bazen sadece duruyor ve duygularımı düşünüyorum. Son bir kaç gecem Hyunjin'in saçma zorbalıkları arasında geçse de onun vücudunu düşünmüştüm. Kendime yalan söyleyecek konumda değildin artık. Çünkü yeterince batmıştım.

Sevmemiş ya da sevilmemiştim. Bunların zaman kaybı olduğu konusunda kendimi ikna etmiş ve yoluma devam etmiştim. Ama şimdi düşününce yaşamadığım bir hissi nasıl bilebilirim ki? Birini sevmemiş ya da bir vücuda doyasıya dokunmamışken buna nasıl karar verebilirdim?

Bazen o hisleri anlayabiliyorum. Fakat ufak bir hareketlenme olan kalbimi hızla engelliyor, işime devam ediyorum. Kendimi bu kadar engellememe gerek var mı gerçekten? Bu liseden mezun olunca 'evet, çok çalıştım.' diyebileceğim ama, 'gençliğimi gerçekten yaşadım.' diyebilecek miyim? Kaybetmek istemiyorum artık. Sadece istediğim an istediğimi yapmak, kendimi dizginlememek istiyorum.

Sevilmemin ya da kötü bakılmasının bir önemi var mı gerçekten? O insanlar bana şimdi bile kötü bakacak bir şeyler buluyordur, ben neden onları bu kadar düşünüyorum ki? Herkes istediğini yapıyor ve yaşıyorken ben neden düşünüyorum?

Herkes yeterince bencilken, ben neden olamıyorum?

Evet, Yeji hakkında düşünmeden edemiyorum. Ona çok haksızlık ettiğimin farkındayım. Ama diğer yandan bunu yapan ben değilim gibi geliyor. Aslında olaya benim açımdan bakınca, Yeji sadece okul içinde rastlayınca selam verip geçtiğim biri. Ona karşı herhangi bir sevgi bağımın olmamas dışında, onunla arasında ilişki bulunan kişi ben değilim. Evet ona insan olarak elbette saygı duyuyorum. Ama ona gerçekleri öğretecek ya da hayatımı etkilemesine izin vereceğim türden biri değil.