My player - Shades of Black

Κεφάλαιο 48 《Νομίζω...》

ΚΑΛΥΨΩΣ POV
Ο γιατρός με εξέτασε δύο φορές, είπε ότι την πρώτη φορά είδε κάτι περίεργο και πρέπει να το επιβεβαιώσει. Του ζήτησα να μην πει τίποτα στον Αχιλλέα γιατί ήξερα ότι θα στεναχωριονταν και θα νευρίαζε. Όταν έφυγε από το δωμάτιο μου ξάπλωσα στο κρεβάτι και περίμενα την στιγμή που θα μπει μέσα οργισμένος ο Αχιλλέας και θα ζητάει εξηγήσεις αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά ο πόνος στην κοιλιά μου ήταν τόσο δυνατός που δεν μπορούσα, σε λίγα λεπτά μπήκε μέσα μια νοσοκόμα και με βοήθησε να πάω μέχρι την τουαλέτα. Καθώς έπλυνα τα χέρια μου την άκουσα να ψυθηρησε κάτι από έξω. Όταν βγήκα από το μπάνιο την είδα να μιλάει με τον Αχιλλέα, ο οποίος ήταν αρκετά μπερδεμένος και κουρασμένος.

"Να σας αφήσω τώρα εγώ, αν χρειαστείς κάτι χτυπάς το κουδουνάκι." Μου είπε ευγενικά η νοσοκόμα και έφυγε από το δωμάτιο.

"Πώς αισθάνεσαι;" με ρώτησε ο Αχιλλέας καθώς με βοηθούσε να ανέβω στο κρεβάτι.

"Είμαι καλύτερα από πριν. Δεν πονάω τόσο πολύ αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ και εύκολα."

"Σου είπε κάτι ο γιατρός; γιατί σε εμενα δεν είπε τίποτα, δεν μου μίλησε καν." Είπε χαϊδεύοντας την κοιλίτσα μου.

"Είπε ότι θα κάνουμε και κάποιες άλλες εξετάσεις. Δεν ξέρω ..."

"Καλά, ξεκουράσου λίγο εσύ και μετά βλέπουμε."

"Πήρες τηλέφωνο στο σπίτι;"

"Όλα είναι καλά, πήγε ο Κωνσταντίνος και η Αλεξάνδρα από εκεί. Η μικρή ρώτησε αλλά μου είπαν ότι το διαχειρίστηκαν."

"Ωχ κατάλαβα αλλα είπε ο ένας αλλα ο άλλος. Υπέροχα."
Ο Αχιλλέας γέλασε για μια στιγμή και μετά ακουμπησε το κεφάλι του στο κρεβάτι. Το χαμόγελο του ήταν φωτεινό και τα μάτια του έπεσαν επάνω στο φούσκωμα που είχε η κοιλίτσα μου.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ POV

Η κοιλίτσα της είχε αυτό το φουσκωματακι εδώ και δύο εβδομάδες και δεν έλεγε να μεγαλώσει να χαρώ και εγώ λίγο. Από την στιγμή που μου είπε ότι είναι έγκυος χάρηκα τόσο πολύ για εμάς αλλά τρόμαξα κιόλας. Ανάθεμα, είναι τόσο μικρή ακόμα πως θα κουβαλούσε ένα μωράκι; και αν δεν μπορούσε; και αν... Όχι όχι δεν ήθελα να το σκέφτομαι αυτό. Σήμερα πονούσε η κοιλιά της πιο πολύ από ότι συνήθως. Δεν μου είχε πει ότι πονάει αλλά την έβλεπα καμιά φορά που δυσκολευόταν να σηκωθεί ή που δεν μπορούσε να κάνει κάτι που ήθελε και πάντα έπιανε το φουσκωματακι και έλεγε "έλα πάμε το έχουμε". Ανησυχούσα τόσο πολύ για αυτήν, για το μωρό και για τα πάντα. Ο Κωνσταντίνος μου έλεγε να ηρεμήσω και ότι όλα θα πάνε καλά αλλά πραγματικά δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Κοιτούσα την κοιλίτσα της και την χάιδευα με το χέρι μου. Την είδα που με κοιτούσε και χαμογελούσε. Ήταν χαρούμενη μέχρι και τώρα, αχ αυτή η κοπέλα, πως μπορούσε να είναι τόσο αισιόδοξη και χαρούμενη πάντα. Παραλίγο να ... δε μπορώ να την καταλάβω.