My player - Shades of Black

Κεφάλαιο 19ο 《Αχιλλέα...》

ΚΑΛΥΨΩΣ POV

Έκλεισα το λάπτοπ καθώς η Μάρα με πλησίασε και έκατσε δίπλα μου.

"Ξεκουράστηκες Μάρα μου; Είσαι καλύτερα;

" Ναι Καλυψώ.. Είναι όμορφα εδώ.. Πιο ωραία από ότι στο σπίτι μας.. "

" Είναι ωραία.. Όταν όμως αναρρώσεις, θα μπορέσουμε να γυρίσουμε.. Δεν είναι σωστό να ενοχλούμε.. "

" Δεν ενοχλούμε... Αφού μας αφήνει ο Ρίτσαρντ "

" Ναι ψυχή μου, αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό.. Τέλος πάντων όμως.. Θέλεις να παίξουμε μαζί; "

" Ναι! "
Δεν μπορούσα να της πω πως αισθανόμουν πως γινόμασταν ένα βάρος.. Όσο κι αν προσπαθούσε ο Ρίτσαρντ να μην δείχνει κάποια ενόχληση, εγώ ένιωθα ότι υπήρχε.. Μια ζωή άλλωστε αυτό ένιωθα.. Το να εξαρτιώμαστε από άλλους με ενοχλούσε.. Ήταν λάθος.. Ή έτσι το έβλεπα εγώ..
Καθώς παίζαμε, ο Ρίτσαρντ γύρισε και βλέποντας μας, χαμογέλασε.

"Πώς περνάτε; "

" Καλά... Πολύ ωραία τώρα πια.. "

" Χαίρομαι για αυτό.. "

Έπειτα κοίταξε εμένα που δεν μιλούσα. Καταλάβαινε τα πάντα...
Έσκυψε ώστε να βρίσκεται στο ύψος της και έβγαλε από το παλτό του ένα χρωματιστό τετράδιο και της το έδωσε.
Η Μάρα το πήρε στα χέρια της και του χαμογέλασε.

" Θα πας να ζωγραφίσεις όμορφη; "
" Ναι.. Σε ευχαριστώ πολύ Ρίτσαρντ ", αναφώνησε ενθουσιασμένη και τον αγκάλιασε.

" Παρακαλώ.. "

Αφού η Μάρα έφυγε στο δωμάτιο της ο Ρίτσαρντ με πλησίασε περισσότερο και ακούμπησε τον ώμο μου.

" Τι έγινε; Νόμιζα ότι ήσουν καλύτερα.. "

" Καλά.. Καλά είμαι.. Δεν έχω τίποτα.. "

" Ελα τώρα.. Καλυψώ μπορώ να σε καταλάβω από χιλιόμετρα μακριά.. Αφού τα είπαμε.. Δεν αξίζει.. "

" Αχιλλέα δεν στεναχωριέμαι, πίστεψε με.. "

" Ρίτσαρντ με ονόμασε ο πατέρας μου"

Τι είχα πάθει; Πώς γινόταν να τους μπερδέψω; ήταν εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι..

"εμ ναι.. Συγγνώμη... Συγγνώμη Ρίτσαρντ"

"Κατά τα άλλα δεν έχεις τίποτα.. Δεν στενοχωριέσαι εξαιτίας του.. "
Κλασική ειρωνεία που δεν λείπει από το ύφος ενός γνήσιου Βρετανού.. Πόσο μάλλον αυτού..

" Όχι Ρίτσαρντ, δεν στεναχωριέμαι εξαιτίας του.. Αλλά για εκείνον.. "

" Γιατί τι έχει; Μήπως είναι άρρωστος;"