Το δίπλωσα και το έβαλα μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου. Φόρεσα την μπλούζα μου και αγκάλιασα τον Κωνσταντίνο και την Αλεξάνδρα που με κοιτούσαν στεναχωρημένοι.
"Που πας ;" με ρώτησε η Αλεξάνδρα και εγώ της χαμογελασα.
"Λένε ότι αν αγαπάς κάτι, άστο να φύγει, αν γυρίσει πίσω τότε ήταν πάντα δικό σου αν δεν γυρίσει δεν ήταν ποτέ."
"Και;" με ρώτησε με βουρκωμένα μάτια
"Ε, τι να κάνουμε, ας πούμε ότι από πάντα ήμουν δικός της " είπα χαμογελαστός και βγήκα από το σπίτι. Με άφησε να φύγω, ειμαι δικός της άρα θα ξαναγυρίσω.
Ανέβηκα στην μηχανή μου και ξεκίνησα πιο ήρεμα πλέον για να την βρω. Ο καιρός άλλαξε ξαφνικά, άρχισε να βρέχει και τα λάστιχα μου γλιστρούσαν. Είχε δίκιο ο Κωνσταντίνος όταν μου είπε να τα αλλάξω αλλά εγώ δεν το έκανα...
Ξαφνικά ένα φως βγήκε μπροστά μου και ένας θόρυβος ακούστηκε. Ένοιωσα το σώμα μου να βρίσκεται στην άσφαλτο και να τρέχει πολύ αίμα. Η μηχανή μου ήταν πολλά μέτρα μακρυά μου και ένας κύριος που ήταν δίπλα μου φώναζε "δεν αναπνέει..." άκουσα το ασθενοφόρο να έρχεται και την φωνή που αγαπούσα τόσο πολύ να με παρακαλάει να ξυπνήσω.
"Αχιλλέα μου, σε παρακαλώ άνοιξε τα όμορφα μάτια σου "
"Σε αγαπώ" είπα τελικά και όλα σκοτείνιασαν γύρω μου. Ήταν δύσκολο να ανοίξω τα μάτια μου και να κοιτάξω γύρω μου, όσο και να ήθελα να δω τα μάτια της έστω και για μια τελευταία φορά...
ΚΑΛΥΨΩΣ POV
Στην ζωή μου ποτέ δεν είχα κάποιον να είναι εκεί για εμένα επειδή το ήθελε. Πότε δεν ήταν κανένας εκεί για εμένα. Για το τι θέλω εγώ, για το τι χρειάζομαι... όμως τώρα; Τώρα είχα επιτέλους έναν άνθρωπο δίπλα μου που να νοιάζεται για εμένα και την αδελφή μου, να μας αγαπάει και να μας προστατεύει.
Όταν άκουσα τον θόρυβο γύρισα φοβισμένη. Όταν είδα τον μοναδικό άνθρωπο που νοιάστηκε, που με αγάπησε κάτω στην άσφαλτο η καρδιά μου βγήκε από την θέση της. Με κυρίευσε το συναίσθημα του πόνου και του φόβου.
Ανέβηκα στο ασθενοφόρο μαζί του, έβλεπα τους γιατρούς να προσπαθούν να τον φέρουν πίσω στην ζωή και εγώ είχα κολλήσει στην θέση μου.
"Αν δεν πάμε πιο γρήγορα δεν θα τα καταφέρει " είπε δυνατά μια κυρία και εγώ έμεινα να την κοιτάω. Για μια στιγμή όλα σταμάτησαν, οι φωνές των νοσοκόμων δεν ακουγώντουσαν πλέον μόνο ένας σπαστικός ήχος, αυτός του μηχανήματος...
أنت تقرأ
My player - Shades of Black
أدب المراهقين"Σε αγαπούσα πως μπόρεσες να μου το κρύψεις όλο αυτό ? Δεν είναι ένα μικρό αθώο ψεματάκι είναι ΟΛΗ ΣΟΥ Η ΖΩΗ " Του φώναξα θυμωμένα. Το προηγούμενο βράδυ κάναμε έρωτα και το πρωί μαλώνανε... "Συγγνώμη... συγγνώμη που δεν σου είπα κάτι αλλά ... αλλά...
